New start...

Having abandoned this blog for years I've decided to revive it, if for nothing else than to make a note of every book I read as I seem to have lost a lot.  It'll be handy in the future if I'm not sure if I've read something or not then I can look in here and use the search function to find the title. 

So, here's the latest pile to be tidied back onto shelves or disposed of:


Dat Weet je Niet ~ Jens Christian Grondahl (2010)
Read (partly) on the free train day during Boekenweek 2016

De zomer hou je ook niet tegen ~ Dimitri Verhulst (2015)
Boekenweekgeschenk 2015 (where's this year's gone...?)

N-W ~ Zadie Smith (2012)
They were incorporated.  An advert for themselves.  Let me show you round this advert for myself.

The Night Circus ~ Erin Morgenstern (2012)
Modern fairy tale.  Reminded me of something Crimson Petal and the White meets Angela Carter?
Very readable anyway.

Friends, Lovers, Chocolate ~ Alexander McCall Smith (2005)
An Isabel Dalhousie novel.  As readable and forgettable as the couple of Scotland Street books of his I've read.  The literary equivalent of a decent scone. 

The Woman who stole my life ~ Marian Keyes (2014)
she does that thing of having her sleeves too long, in a little-girl-lost way, which makes me itch to smack her.

smacky rage

Room ~ Emma Donaghue (2010)

Decided to make a 'project' of reading this book. As it's about a woman and her son who are locked up in a room for years I thought it would be appropriate to read it whilst shut up in a room myself for the duration. So at midnight yesterday I retreated to the 'utilities' room (with toilet behind another door and a sink) with a kettle, teapot, cheese and marmite sandwiches, tomatoes, grapes and some cheesey biscuits. Had a couple of big cushions to sleep on too as I thought it more authentic to at least spend one night there instead of starting reading in the morning. Read till about 1.30 and then had a bit of a restless night with strange dreams and broken sleep (the cushions weren't so comfortable).

Woke up at about 8 and read further. Ate and read and dozed by intervals throughout the day, emerging at 17.15 with just enough time to have a cycle round the grounds before dark for some much needed fresh air.

So, what did I think of the book then?
Well, after all the hype I'd expected much more. I remember being very impressed by 'Hood' and enjoying 'Slammerkin'. This book was heralded as brilliant but I'm afraid it didn't do much for me. It's basically a tale of mother-love told by a 5 year old. I don't find 5 year olds particularly interesting. At one point near the beginning he was giving a detailed account of a children's TV programme and I thought I was going to die of boredom if he didn't stop soon. It was like someone telling their dreams but then even duller.

However the idea that he doesn't know that there's a world outside the room was an interesting one and that part was well done. And during the rescue bit it was fairly exciting - I was terrified that it wasn't going to work and the relief when it did was tremendous. (But looking back, didn't it all go just tOO easily to be quite believable...?) Imagine my surprise when, before the half way mark they were OUT of Room! (And I was still in mine.) I felt a bit 'cheated' somehow. I wanted to know more about how they managed to live in there and the rest of the book was all about how they got on afterwards. As far as I'm concerned the book could have stopped after the escape. The psychobabble of the rest was predictable and (to me) not in the least interesting. I read it because I kept hoping it would go somewhere but there wAs no more story. I'm also not sure what the mother being adopted herself added to the story.

Verdict? Don't believe the hype, this is not a 'necessary' book. Emma Donaghue can of course write, but this isn't one of her best.
----
I watch God's face falling slow slow, even orangier and the clouds are all colors, then after there's streaks and dark coming up so bit-at-a-time I don't see it till it's done.
--
'It's not a rule, just a convention.'
'What's a - ?'
'A silly habit everybody has.'
--
They're her book club but I don't know why because they're not reading books. She forgot to cancel them so they all came at 3.30 with plates of cakes and stuff.
+++++

[BB] The Boy Who Loved Anne Frank ~ Ellen Feldman (2005)

Na het overlijden van Miep Gies dacht ik aan dit boek dat in mijn
nog-te-lezen stapels schuilt sinds ik het mee naar huis heb genomen
van de laatste Grote Boekenbeurs in Utrecht. Vlot geschreven 'wat
als' verhaal over het mogelijk leven van de 'Peter van Daan' uit de
dagboeken, als hij de oorlog overleefd had. Hij is van plan om zijn
hele verleden ver achter hem te laten en een nieuwe leven in de US te
beginnen. Dat lukt hem aardig, totdat het dagboek een bestseller
wordt. Fascinerend verhaal over (van de blurb): "the power of
stories, the meaning of history and the possiblity of coming to terms
with an unbearable burden of memory". Een aanrader. Ik heb ook ineens
zin om het Anne Frank huis weer te bezoeken. Ben daar laatst geweest
bijna precies 20 jaar geleden met mijn vader. Hij was hier op bezoek
kort na de dood van mijn moeder en wilde graag daarnaartoe want hij
had (uiteraard) ooit het boek gelezen. (Hey, ik heb mijn gewoonte om
boeken 'na-te-reizen' niet van een vreemde misschien...)

elma
--
I felt the familiar flash of panic. The house would not be there. In
its place would be smoking ruins.
--
they hustle their children off to sleep, certain they will be there
the next morning.
--
his voice now was elaborately casual.
--
we were so sure we had a future, we were beginning to build a past
--
I could not help glancing around me, though there was nothing illegal
about leaving a book for some bored commuter or curious traveler to
pick up. (ha, eentje voor de bookcrossers! ;-)
--
obscenely full shopping carts.
--
Though I did not understand the words, something in me responded to
the inconsolable cadence, but what soul does not keen to a minor-key
dirge?
--
[she] had announced[...] that the rabbit had died. The words were a
code but I understood them immediately. Every husband [in America]
knew what they meant. I wondered if any of them[...] found it
peculiar that we used the language of death to announce the coming of
life. (heeft iemand anders ooit van dit gehoord? Een rare manier
voor een vrouw om te vertellen dat ze zwanger is. Ik ken het helemaal
niet, maar dan spreek ik ook geen vloeiend Americanese...)
--
An ordinary, garden-variety tattoo, like millions of others. At least
there had been millions of others at one time. These days there were
fewer of them around [...] The fact that others had died with theirs
did not mean I had to live with mine.
--
a cat who had been trained to walk across a stage, and knock over a
saucer of milk, and do any numbr of nifty tricks on command. (Huh?
een kat die je wat kan leren? nee toch?!)
--
"I believe that the worldwide acclaim given her story cannot be
explained unless we recognize in it our wish to forget the gas
chambers and our effort to do so by glorifying the ability to react
into an extremely private, gentle, sensitive world, and there to cling
as much as possible to what have been one's usual daily attitudes and
activities, although surrounded by a mailstrom apt to engulf one at
any moment." (uit 'The Ignored Lesson of Anne Frank' by Bruno
Bettelheim)
--
But he had kept her momory alive. He had burnished it until it shone
like a beacon, or, some were beginning to say, a klieg light blinding
people to the bloodier truths of the past.
+++++

Altijd Verder ~ Dolf Jansen (2007)

Dit mailtje schreef ik voor de boekgrrls op 26 Feb. Op 11 maart ging ik naar een voorstelling gebaseerd op het boek.
Van de blurb: Een mooi levensverhaal op hardloopschoenen.
Dolf schrijft zoals hij praat: lekker vlot en in spreektaal. Daardoor
leest het boek lekker weg.
---
gelukkig las ik de blurb niet eerst, want dit klinkt inderdaad niet
bepaald als iets dat een beetje leeskeurig grrlie vrijwillig zou
willen lezen. Maar in het praktijk viel het erg mee. Ach ja, zijn
moeder is Iers - Ieren kunnen meestal aardig schrijven. Ook
Nederlands-talige Ieren blijkbaar. En iedereen die een passie voor
iets heeft en dat over kan brengen heeft zeker iets te vertellen.
Ik ga niet veel meer over dit boek vertellen want ik verwacht niet dat
veel grrlies bijster geïnteresseerd zijn, maar ik heb er meestal van
genoten. (Af en toe wordt hij wel heel erg sentimenteel over zijn
bloedjes van kinderen, maar ach, ik kon het net aan dan.) Ik kan het
in ieder geval aanraden als kado voor hardlopende vriend(inn)en. (Maar
het is geen leesofikschiet aanbeveling, zoals deze
bijvoorbeeld...http://elmasbooks.blogspot.com/2009/10/born-to-run-christopher-mcdougall-2008.html)
Oja, er is ook een voorstelling gebaseerd op dit boek - speellijst kan
je hier vinden - http://www.dolfjansen.com/

En nu even kijken welke citaten ik hieronder wil bewaren...

elma
---
Mooi moment, altijd, net voor de start, alles is gedaan, alles is
voorbij, alles moet nog beginnen.
--
Lopen, om het lopen, om het voortbewegen, omdat dat is hoe de mens
zich ooit voortbewoog. Zo is de mens gebouwd, so heeft de mens zich
ontwikkeld, zo kwam de mens nog eens ergens.
--
zag ik de Coolsingel, hoorde ik de menigte - een geluid [...] als een
warme welverdiende vocale douche
--
grappen (humor, satire, wat u maar wilt) geen schade doen. Dat satire
er zelfs voor kan zorgen dat je het ergens over hebt, dat humor zelfs
can overbrengen wat je ergens van vindt, waar je aan twijfelt, waar je
kwaad over bent, waar je bang voor bent, wat je bezighoudt.
--
Veel mensen maakten zich druk om dat glijden, om die even wat koude
tenen, om de sneeuw die in hun gezicht prikt, en, nu al, om de modder
in het halletje straks, om het tapijt dat wellicht vies of nat wordt,
om... Er is zoveel om je druk over te maken, als je er maar oog voor
hebt.
Ik niet, ik hol, vlieg, ren erlangs, nergens last van, alleen oog voor
de sneeuw en de echt gladde stukken en... eigenlijk gaat het erg
lekker, zolang je je tempo vasthoudt en geen rare bochten maakt.
--
Zo'n foetus houding, dat lijkt me wel wat, liggend onder de douche.
Eens kijken of dat lukt... En 's kijken of het dan, na 10 minuten
warmwaterherstel, ook nog gaat lukken weer op te staan [...] Het is
een spannend leven, dat van een marathonloper.
(ha! zo lag ik ook in de douche na Urk/Zwolle, nog rechtop staan was
te veel gevraagd - herkenning is altijd zo heerlijk! ;-)
--
er wordt te veel bijgeconsumeerd
--
ik weet in de VS nog niet helemaal zeker wanneer mensen begrijpen dat
ik overwegend heel erg grappig ben
--
Ik heb zelfs nog steeds het plan om een keer de Afsluitdijk te lopen
in plaats van een normale premarathon 32 kilometertraining.
--
(en dan aan het einde citeert hij 'een andere prachtige vrouw' over de
marathon - hij noemt haar niet bij naam maar het zal waarschijnlijk
Paula Radcliffe zijn, of een of andere snelle Kenyaanse ofzo):
It is like life itself. There are good moments and tough moments;
you've got to enjoy the good parts and survive the bad parts. Along
the way, you learn about yourself and how you respond to pressure and
difficulty. you can't know for certain how you will be until you are
faced with the questions. At the toughtest moments in the marathon,
you have to concentrate on staying in the present. Literally, to think
about putting one foot in front of the other.
+++++++++

Vriend van Verdienste ~ Thomas Rosenboom (1985)

Zo, wat een boek! Spannend letterlijk tot het laatste pagina. Raar
eigenlijk, want het is 'gebaseerd op een waargebeurde moordzaak, die
zich in 1961 in Baarn heeft afgespeeld' dus weet je dat er iemand
doodgaat, maar toch is het bijna bloedstollend soms. Ik heb maar de
vaagste kennis van wat er feitelijk gebeurd is in 1961 maar ik geloof
dat Rosenboom de ontknoping op een briljante manier een draai geeft en
dat het niet 'zo' is gegaan. Maar behalve de knap opgevoerde spanning
is het boek ook op veel andere manieren heel goed in elkaar gezet.
Een van de jongens in het verhaal heeft een tamme kraai. Er is
uitvoerig beschreven hoe hij dat beest gevangen houdt en leert om hem
te accepteren als baas. Later wordt hij zelf gevangen gehouden en de
parallelen zijn schrijnend. Ook de klasse verschillen zijn erg
duidelijk in beeld gebracht. De karakters in het verhaal zijn (kort
samengevat) Boefje 1, Boefje 2, Lullo 1 en Lullo 2 (Met dank aan
Jiskafet). En dan is er natuurlijk de tijdsbeeld. (En toch, en toch,
het verhaal heeft ook iets tijdeloos - zou morgen bij wijs van spreken
ook weer kunnen gebeuren ergens...) De tieners (de oudste is 19)
dragen stropdassen. Iets te drinken meenemen voor een feest hield
niet automatisch in dat het alcoholisch was. Fa-sci-ne-rend allemaal.
Als afsluiter laat ik me binnenkort langs Het Huis Waar het Allemaal
Gebeurd Is brengen. Kan ik lekker griezelen terwijl ik naar het
torentje kijk waar Boef 1 een maandlang in zijn eigen stank opgesloten
zat, terwijl zijn tamme kraai af en toe op bezoek kwam via het
raampje. (Ik kan inmiddels geen kraai meer zien zonder te
huiveren...)
--
het torentje met de puntmuts op tekende zich vrijelijk af tegen de
uitdovende, gele lucht.
--
Weet je nog, Dorien, dat ik vroeger altijd van moeder op je rug moest
gaan zitten als je de vloer wreef? Volgens haar werd er dan beter
geboend, met meer kracht, en ik vond het natuurlijk prachtig.
--
een bos van oude herfstschade en wildgroei
--
Alle ontbinding eindigde ten slotte in de helderheid van een schoon skeletje
--
daar werd de dag uitgevlagd met stroken hemelsblauw en geel
--
Niet in staat hem als oorzaak van de honger te zien zou hij hem van
lieverlede vanzelf gaan waarderen als de brenger van het voedsel.
(Stockholm syndroom in een notendop?)
--
terwijl hij zijn hand op zijn schouder lei
('lei'? Is dit een ouderwets/ongebruikelijke versie van 'legde'?)
--
Het is vreemd om te bedenken dat deze overweging van verdediging nog
steeds[...] bepalend is voor de draaiing van welteltrappen
+++++++++

Born to Run ~ Christopher McDougall (2008)

This book is sO beautifully written. Apart from the running stuff(which plays a part in my life at the moment, but I realise that not everyone will find this subject so fascinating) it's crammed full of history, travel stories, biology, psychology, philosophy. And it's often funny too! What more could anyone want from a book? Well, ok, a couple of photos would have been welcome but never mind, half-way through I had a google and managed to produce some images. So the 2nd half of the book was read with some faces to match the characters I was reading about. That was a bit weird really, as it reads like an exciting novel. Discovering that these people actually exist and can be found online, well, it was a bit like being able to step inside your favourite book. Very special. The writer has a style that can best be described as a cross between that of Bruce Chatwin and Simon Winchester. With a wee touch of... John Irving. Yep, Garp or Owen Meany would have felt quite at home in this book I suspect.

I've learned so much whilst reading this book that my head is still spinning with it all. I look at the world differently. Running is the very source of our civilisation. (Ha! Well thEre's a sentence I never thought I'd hear anyone sober say out loud, let alone mE!) People are built to run long distances. We have special ligaments in our necks to keep our heads stable whilst doing so. (Horses and dogs have them too. Apes and pigs don't.) The skills we had to learn during 'runninghunts' (observation, anticipation, planning, empathy, co-operation) form the basis of our culture. Ach I can't summarise it all in 3 sentences, but it is fa-sci-nat-ing stuff! And I haven't even mentioned the scandal (The ScAndal!) of the running shoe industry yet. The fact that all the super-shock-absorbing footwear we all pay silly-money for, actually causes more injury than it prevents.
Chapter 25. Read it and weep.

But these things are mere side issues. The story is essentially about the Tarahumaras in Mexico. A mysterious tribe who run long distances in flapping skirts and sandals, at speeds which the most well-cushioned Nike runners can only dream of . And when they talk long distances they don't mean just measly marathons. No, we're into ultrarunning territory here. 160km. (No, it's not a mistake - 100
miles = 160km. No, really! Running.) They live in a canyon in Mexico which apparantly out-canyons the Grand one in the US. An area where the ruling drugs gangs regularly brutally dispose of police and anyone else they think might interfere with their business there. Few people have ever seen the Tarahumaras run. The writer sets out to find them. After a bloodcurdling journey he succeeds in making contact with some of them and (to cut a long and wonderful story short) the
book builds to a spectacular climax when a race through the mountain paths is organised with the Tarahumaras and a select group of the best (and craziest) ultralopers from the US.

I take all of them with me in my head during my own training routes now. They've become the constantly inspiring voices in my head. I'll never be able to come close to a fraction of their running achievements, but now and then I can share the pure pleasure they get from running. This is a book full of joie de vivre. Surely something everyone can use more of?
++++++++++++++++++++++++
De Geboren Renner.
Vertaald in 2009 door Amy Bais - oorspronkelijke titel: Born to Run.
A Hidden Tribe, Superathletes, and the Greatest Race the World Has
Never Seen.
http://barefootted.com/2009/03/born-to-run-by-christopher-mcdougall.html

Non-fictie. Gaat vooral over hardlopen. Hmm, ik kan bijna horen hoe
de meesten grrlies nu al op de delete knop drukken...

Voor de 3 (2?) die nog lezen, het volgende.
Dit is een absoluut Lees-Of-Ik-Schiet geval!

Het is zO goed geschreven. Behalve hardlopen (waar ik zelf momenteel
mee bezig ben, maar waarvan ik begrijp dat niet iedereen het so
interessant vindt) is het barstens vol met geschiedenis, reisverhalen,
biologie, psychologie, philosophie. En het is ook nog vaak grappig
ook! Wat wil een grrl nog meer? Nou ja, een paar foto's had ik
eigenlijk wel erbij willen hebben, maar niet getreurd, halverwege ben
ik gaan googlen en kon ik wat beelden te voorschijn toveren. De 2e
helft van het boek heb ik dus gelezen met wat koppen erbij van de
karakters waarover ik las. Beetje bizar was dat wel, want het leest
bijna als een spannend roman, en dan te ontdekken dat die mensen echt
zijn en gewoon te vinden zijn op internet - alsof je je favoriete boek
binnen kan wandelen. Heel bijzonder. De schrijver heeft een style
dat op een goed-geslaagde kruising lijkt tussen die van Bruce Chatwin
en Simon Winchester. Met een vleugje... John Irving. Ja, Garp of
Owen Meany had zo mee kunnen rondhuppelen tussen de andere figuren in
dit boek.

Ik heb zo veel geleerd tijdens het lezen, mijn hoofd is er nog vol
van. Ik kijk heel anders naar de wereld. Hardlopen is de bron van
onze beschaving. (Ha, nou dáár is een zin die ik nooit had gedacht om
iemand, laat staan ik zelf, te horen zeggen!) Mensen zijn gebouwd om
lange afstanden hard te lopen, we hebben speciale ligamenten in onze
nekken om onze hoofden stabiel te houden terwijl we dit doen.
(Paarden en honden hebben ze ook, apen en varkens niet.) De
vaardigheden die we leerden tijdens 'hardloopjachten' (observeren,
anticiperen, plannen, inleven, samenwerken) zijn de hoekstenen van
onze civilisatie. Ach, ik kan het allemaal niet samenvatten in 3
zinnen, maar het is echt fa-sci-ne-rend allemaal. En dan heb ik het
nog niet over de schande (SchAnde!) van de hardloopschoen industrie.
Dat die superschokdempende schoenen die wij (hardlopers dan) allemaal
grof geld voor betalen juist meer blessures veroorzaken dan dat ze
voorkomen. Chapter 25. Lees en huiver.

Maar dit zijn bijzaken, het verhaal van het boek gaat over de
Tarahumara's in Mexico. Een mysterieuze stam die lange afstanden
loopt in wapperende rokken en sandalen, op snelheden die de meeste
schokgedempte Nike runners nooit zullen bereiken. En met lange
afstanden hebben we het niet over mieterige marathons. Nee, we
praten nu over ultralopen. 160km. (Ja, u leest het goed - 100
mijl=160km. Hardlopend.) Ze wonen in een kloof in Mexico die
indrukwekkender is dan de Grand Canyon. Een gebied waar de regerende
drugsbendes regelmatig politie (en andere) mensen afslachten. Weinig
mensen hebben de Tarahumara's zien lopen. De schijver gaat naar ze op
zoek. Na een bloedstollende reis lukt het hem om kontakt te maken en
(om een lang en geweldig verhaal kort te maken) het boek bouwt tot een
climax wanneer er een race door de bergen geörganiseerd is met de
Tarahumara's en een selecte groep van de beste (en gekste) ultralopers
van de US.

Ik neem ze tegenwoordig allemaal mee in mijn hoofd tijdens mijn eigen
hardloop routes. Ze zijn inspirerende vrienden geworden. Hun
prestaties zal ik nooit kunnen benaderen, maar ik kan hun puur plezier
in het lopen soms delen. Een boek vol levensvreugde. (En de rest.)
Kunnen we allemaal gebruiken, toch?

elma
die deze titel op de achterkant van haar shirt gaat borduren om te
dragen tijdens de halve marathon in Amsterdam later deze maand. Met
'Read This Book - It Will Change Your (Running) Life' eronder. Een
soort mond-tot-mond reclame maar dan anders...
----
---
Al snel kreeg ik te maken met moord, drugguerrilla's en een eenarmige
man met een kwarkbakje op zijn hoofd.
--
een Willy Wonka wereld van limoengroene poelen en roze kristallen
torens en ondergrondse watervallen
--
Wie wil er tenslotte hartstochtelijker winnen: roofdier of prooi? De
leeuw kan verliezen en de volgende dag opnieuw jagen, maar de antilope
kan maar één vergissing begaan.
--
'Hij ziet eruit als iemand die op een lopende band mt een octopus worstelt'
--
Op het moment dat Juan van de zandweg op het asfalt terechtkwam, boog
hij zijn knieën en verkortte zijn passen, zodat hij alle benodigde
schokdemping creëerde door de op-en-neercompressie van zijn benen.
--
Hoe opgewonden je misschien ook was geworden over de wedstrijd, je zou
er dus nog wel een goed over nadenken of je je leven in handen wilde
geven van een mysteriuze eenling met een valse naam wiens beste
vrienden in grotten woonden en muizen aten, en hem toch wel wat vreemd
vonden.
--
'Ik begin aand deze evenementen altijd met zeer hooggestemde doelen,
alsof ik iets heel bijzonders ga doen. En na een bepaalde punt in de
afbraak van het lichaam worden de doelen naar beneden bijgesteld tot
waar ik nu ben - dat het beste wat ik voor mezelf kan wensen is dat ik
niet overgeef op mijn schoenen.'
--
Elke keer als een kunstvorm zijn passie verliest, als het verzwakt
raakt door intellectuele inteelt en als de belangrijkste beginselen
vervagen tot afgezaagde traditie, verschijnt er op den duur een
radicale groep in de marge die het opblaast en van de grond af aan
opniuew opbouwt. [...] Ze waren arm, werden genegeerd en bevrijd van
alle verwachtingen en remmingen. Ze waren lichaamskunstenaars met het
menselijk uithoudingsvermogen als hun palet.
--
Maar net op het moment dat hij die brug tussen groot potentieel en
verkwist talent leek over te gaan steken, gebeurde er iets heerlijks.
Hij kreeg rugpijn.
--
Veel voet- en knieblessures waar we tegenwoordig last van hebben zijn
eigenlijk het gevolg van het feit dat menen hardlopen op schoenen die
onze voeten in werkelijkheid verzwakken, die ons dwingen overdreven
pronatie toe te passen, en ons knieproblemen geven. Tot 1972, toen de
moderne sportschoen door Nike werd uitgevonden, renden mensen op
schoenen met heel dunne zolen, hadden sterke voeten en kregen veel
minder vaak knieblessures.
--
versleten loopschoenen waarschijnlijk veiliger zijn dan nieuwe. [...]
naarmate schoenen versleten en de schokdempende kussentjes dunner
werden, de loper meer controle over hun voeten kregen.
--
Je voeten in schoenen stoppen is vergelijkbaar met ze in gips zetten
[...] Als ik je been in het gips zet, zie je binnen 6 weken 40 tot 60
% atrofie van de spieren.
--
Elke goed doel begint als een beweging, wordt een handel en eindigt
als een zwendel.
--
Je stopt niet met hardlopen omdat je oud wordt[....] Je wordt oud
omdat je ophoudt met hardlopen.
--
aerobars op hun fiets {eh, dit moet ik dus even opzoeken, wat is een
aerobar ??- ik ken alleen de chocolade versie van Aero...}
--
Als je 's ochtends eerst bladgroente in je maag krijgt, raak je veel
gewicht kwijt {ach ja, zomaar een gratis tip voor je yoyogrrls ;-)}
--
Wij kunnen hardlopen in omstandigheden waarin geen enkel ander dier
dat kan [...] Als een hooglereaar van middelbare leeftijd op een warme
dag langer kan hardlopen dan een hond, moet je je voorstellen wat een
groep gemotiveeerde jager-verzamelaars een oververhitte antilope kan
aandoen.
--
Net als elke ander schone kunst vereist het menselijke duurlopen een
relatie tussen hersens en lichaam waar geen enkel ander schepsel toe
in staat is.
--
Hoe hadden we die sprong gemaakt van basaal overlevingsdenken, zoals
ook andere dieren dat doen, naar waanzinnig gecompliceerde concepten
als logica, humor, deductie, abstracte redenatie en creatieve
fantasie? [...] vaag idee dat de kunst van het volgen van sporen van
dieren de bron van de wetenschap zou kunnen zijn
++++++++

Ghost Children ~ Sue Townsend (1997)

Typical Townsend easy reading. Short fast sentences. Clearly sketched characters. Story of a man who revisits the woman who aborted their baby (which he had wanted to keep) 17 years earlier. Intertwined with a young hopeless couple with a (battered) baby and another on the way. And a Staffordshire Bull Terrier. Ok, I'll admit, it was the blurred dog photo on the front that first drew me to the book. Good 'in between' sort of read.