Ik weet dat Femia momenteel op reis is en leest waarschijnlijk niet
mee, maar tijdens het lezen moest ik wel af en toe aan haar denken.
Dit is een boek dat zij zou kunnen waarderen geloof ik. 'Brilliantly
original and fascinating' zei Evelyn Waugh in de blurb. En jawel, ik
spreek hem deze keer zeker niet tegen. Een verhaal dat op eerst
gezicht een wel heel erg ordinaire thriller dreigt te zijn maar de
oplettende lezer ziet gauw genoeg dat er meer bij komt kijken. Veel
meer... het ontvouwt zich tot een heus Post Modern roman (nee, ik weet
ook niet precies wat dat inhoudt, maar toch zou ik zweren dat dit er
zo een is!). De schrijfster reflecteert steeds over het proces van
het schrijven, maar op zo'n subtiel manier (een van de karakters hoort
stemmen die het boek dicteert...) dat de lezer het eerst niet
doorheeft. Wat komt eerst - de stemmen of de gebeurtenissen? Wat is
een schrijver anders dan een karakter in een boek dat iemand anders
aan het schrijven is? (Huh?)
Een boek waarbij het hoe belangrijker is dan het wat, en daarom geef
ik het de ere(bij)titel, Een Femiaboek.
elma
--
her brain was like a Guy Fawkes night, ideas cracking off in all
directions, dark idiot-figures jumping round a fiery junk-heap in the
centre.
--
Parents learn a lot from their children about coping with life. It is
possible for parents to be corrupted or improved by their children.
--
he doesn't say much though he talks a lot.
--
Mrs Hogg had sought in vain for an effectual garment to harness her
tremendous and increasing bosom. She spent more money than she could
afford in the effort; it was like damming up the sea.
--
He reclined as in a hammock of his thoughts, shifting gently back and
forth over the past day
--
Is the world a lunatic asylum then? Are we all courteous maniacs
discreetly making allowances for everyone else's derangement?
++++++++
donderdag 30 juli 2009
What I Loved ~ Siri Hustvedt (2003)
Deze schrijfster ken ik als 'de vrouw van' Paul Auster. Ik had nog
nooit wat van haar gelezen en moet toegeven dat mijn verwachtingen
niet erg hoog waren. (Ach ja, jullie kennen mij al, echt Americaans
orienteerd ben ik meestal niet.) Dus was ik meer dan aangenaam
verrast om te ontdekken dat ik met dit boek beland was in een echt
ouderwets gewEldig goed geschreven boeiend verhaal. Je kent het wel,
zo'n boek waar je naar verlangt tijdens de momenten dat je niet kunt
lezen. Zo'n boek is dit dus. Een verhaal van een vriendschap tussen
een kunstenaar en een kunst historicus.
Van de blurb: 'Part family novel, part psychological thriller [...] a
beautifully written exploration of love, loss, and betrayal, and a
man's attempt to make sense of the world and go on living.' Ik heb
ontzettend genoten en ga zeker meer van haar lezen.
elma
--
She sometimes irritated and exasperated me, but she never bored me.
--
It marks the moment when a meandering conversation between 2 men took
an irrevocable turn toward friendship
--
By including a viewer's shadow in each canvas, Bill called attention
to the space between the viewer and the painting where the real action
of all painting takes place - a picture becomes itself in the moment
of being seen. But the space the viewer occupies also belongs to the
painter. The viewer stands in the painter's position
---
inside the toddler I felt a strange, tumultuous, and solitary core -
an immense inner sanctum where a good part of his life took place.
--
nagging is the strategy of the powerless and there's nothing mysterious about it
--
Her restraint gave her an aura that was almost inanimate, as if by
some supernatural fluke she were a painting of herself made centuries
before she was born.
--
(Ik heb nog meer ezelsoren gemaakt maar heb nu geen zin om ze allemaal
over te typen. Veel gaan over kunst.)
++++++++
nooit wat van haar gelezen en moet toegeven dat mijn verwachtingen
niet erg hoog waren. (Ach ja, jullie kennen mij al, echt Americaans
orienteerd ben ik meestal niet.) Dus was ik meer dan aangenaam
verrast om te ontdekken dat ik met dit boek beland was in een echt
ouderwets gewEldig goed geschreven boeiend verhaal. Je kent het wel,
zo'n boek waar je naar verlangt tijdens de momenten dat je niet kunt
lezen. Zo'n boek is dit dus. Een verhaal van een vriendschap tussen
een kunstenaar en een kunst historicus.
Van de blurb: 'Part family novel, part psychological thriller [...] a
beautifully written exploration of love, loss, and betrayal, and a
man's attempt to make sense of the world and go on living.' Ik heb
ontzettend genoten en ga zeker meer van haar lezen.
elma
--
She sometimes irritated and exasperated me, but she never bored me.
--
It marks the moment when a meandering conversation between 2 men took
an irrevocable turn toward friendship
--
By including a viewer's shadow in each canvas, Bill called attention
to the space between the viewer and the painting where the real action
of all painting takes place - a picture becomes itself in the moment
of being seen. But the space the viewer occupies also belongs to the
painter. The viewer stands in the painter's position
---
inside the toddler I felt a strange, tumultuous, and solitary core -
an immense inner sanctum where a good part of his life took place.
--
nagging is the strategy of the powerless and there's nothing mysterious about it
--
Her restraint gave her an aura that was almost inanimate, as if by
some supernatural fluke she were a painting of herself made centuries
before she was born.
--
(Ik heb nog meer ezelsoren gemaakt maar heb nu geen zin om ze allemaal
over te typen. Veel gaan over kunst.)
++++++++
Waiting ~ Ha Jin (1999)
>> Meer over
>> Yates -geschreven in de tijd dat hij een vergeten schrijver was:
>> http://bostonreview.net/BR24.5/onan.html
>>
>> Hilde
----
En wat heeft dit met bovenstaande titel te maken vragen jullie grrlies
nu natuurlijk...
Nou, het zit zo, ik las net het gesprek tussen Trude en Hilde terwijl
ik wachtte op inspiratie te beginnen met het schrijven van de mail
over het gewEldige boek dat een tijdje op mijn buro geduldig lag te
wachten tot ik hem weer in handen zou nemen om de citaten eruit te
halen. Ik klikte ook op de link en begon met lezen. Een lang erg
enthusiast verhaal (die ik nog moet uitlezen) waarin het volgende
staat:
---
he wrote about the mundane sadness of domestic life in language that
rarely if ever draws attention to itself. There's nothing fussy or
pretentious about his style. If anything, his work could be called
simple or traditional,
---
Ha! Dit kan ik dus mooi gebruiken om mijn mail over Waiting in te
leiden! Want als er iemand hierover kan schrijven is het Ha Jin wel.
'Mundane sadness of domestic life' - nou, dit boek is een soort
overtreffende trap van... eh... geijkte dagelijks verdriet? Ojee, en
nu denken jullie natuurlijk dat het een depressieve rotboek is... en
ok, ik heb inderdaad niet gelachen tijdens het lezen. Maar dat hoeft
uiteraard niet. Ik heb wel de puurheid van de taal en de strakke
lijnen van het verhaal regelmatig bewonderd. En het einde is zo...
perfect gewoon! Zo'n eind die ik eigenlijk al aan had moeten zien
komen maar dat dan niet deed, want het was eigenlijk best subtiel.
Maar onvermijdelijk. Als een perfect geschreven kort verhaal waar
iedere onderdeel belangrijk is voor het geheel zit dit roman in
elkaar. De karakters voeren de boventoon - de plot is ondergeschikt,
en wat plot er wel is, is eentje die volledig gestuurd is door de
karakters. En hun omstandigheden dan, want het leven in China kent
regels de strengheid waarvan wij ons amper kunnen voorstellen. Ach,
ik ratel hier door en jullie weten nog niet eens 'waar het over gaat'
natuurlijk! Ok, heel kort dan. Doctor in de Chinese Leger heeft een
vrouw in zijn thuis dorp die hij een keer in het jaar ziet want hij
werkt in de grote stad. Hun huwelijk was geregeld en hij houdt niet
van haar. Hij heeft een vrouw in de stad die hij veel voor voelt maar
voordat hij iets met haar kan beginnen moet hij scheiden. Iedere jaar
probeert hij dat te regelen maar iedere jaar stelt hij het weer uit.
Uiteindelijk - nou ja, ik vertel het niet verder natuurlijk want dat
zou alles verklappen.
De style/thema van wachten deed me soms denken aan Remains of the Day
van Kazuaguro (spelling?)
Ik had zin om 'iets over China' te lezen wegens actualiteit gehaalte
de laatste tijd. Ik heb een heel gelukkige keus gemaakt. Oja, voor
de mensen die dat interessant vinden, dit boek heeft ook de
Pen/Faulkner award gehad en was een Pulitzer Prize finalist.
elma
die ineens verbaast ziet dat ze helemaal geen ezelsoren heeft gemaakt!
Dus geen citaten. Geen bewaarbare zinnen. Heel knap dus, om een
boek te schrijven dat ik enorm bewonder, zonder enige
'mooischrijverij'!
>> Yates -geschreven in de tijd dat hij een vergeten schrijver was:
>> http://bostonreview.net/BR24.5/onan.html
>>
>> Hilde
----
En wat heeft dit met bovenstaande titel te maken vragen jullie grrlies
nu natuurlijk...
Nou, het zit zo, ik las net het gesprek tussen Trude en Hilde terwijl
ik wachtte op inspiratie te beginnen met het schrijven van de mail
over het gewEldige boek dat een tijdje op mijn buro geduldig lag te
wachten tot ik hem weer in handen zou nemen om de citaten eruit te
halen. Ik klikte ook op de link en begon met lezen. Een lang erg
enthusiast verhaal (die ik nog moet uitlezen) waarin het volgende
staat:
---
he wrote about the mundane sadness of domestic life in language that
rarely if ever draws attention to itself. There's nothing fussy or
pretentious about his style. If anything, his work could be called
simple or traditional,
---
Ha! Dit kan ik dus mooi gebruiken om mijn mail over Waiting in te
leiden! Want als er iemand hierover kan schrijven is het Ha Jin wel.
'Mundane sadness of domestic life' - nou, dit boek is een soort
overtreffende trap van... eh... geijkte dagelijks verdriet? Ojee, en
nu denken jullie natuurlijk dat het een depressieve rotboek is... en
ok, ik heb inderdaad niet gelachen tijdens het lezen. Maar dat hoeft
uiteraard niet. Ik heb wel de puurheid van de taal en de strakke
lijnen van het verhaal regelmatig bewonderd. En het einde is zo...
perfect gewoon! Zo'n eind die ik eigenlijk al aan had moeten zien
komen maar dat dan niet deed, want het was eigenlijk best subtiel.
Maar onvermijdelijk. Als een perfect geschreven kort verhaal waar
iedere onderdeel belangrijk is voor het geheel zit dit roman in
elkaar. De karakters voeren de boventoon - de plot is ondergeschikt,
en wat plot er wel is, is eentje die volledig gestuurd is door de
karakters. En hun omstandigheden dan, want het leven in China kent
regels de strengheid waarvan wij ons amper kunnen voorstellen. Ach,
ik ratel hier door en jullie weten nog niet eens 'waar het over gaat'
natuurlijk! Ok, heel kort dan. Doctor in de Chinese Leger heeft een
vrouw in zijn thuis dorp die hij een keer in het jaar ziet want hij
werkt in de grote stad. Hun huwelijk was geregeld en hij houdt niet
van haar. Hij heeft een vrouw in de stad die hij veel voor voelt maar
voordat hij iets met haar kan beginnen moet hij scheiden. Iedere jaar
probeert hij dat te regelen maar iedere jaar stelt hij het weer uit.
Uiteindelijk - nou ja, ik vertel het niet verder natuurlijk want dat
zou alles verklappen.
De style/thema van wachten deed me soms denken aan Remains of the Day
van Kazuaguro (spelling?)
Ik had zin om 'iets over China' te lezen wegens actualiteit gehaalte
de laatste tijd. Ik heb een heel gelukkige keus gemaakt. Oja, voor
de mensen die dat interessant vinden, dit boek heeft ook de
Pen/Faulkner award gehad en was een Pulitzer Prize finalist.
elma
die ineens verbaast ziet dat ze helemaal geen ezelsoren heeft gemaakt!
Dus geen citaten. Geen bewaarbare zinnen. Heel knap dus, om een
boek te schrijven dat ik enorm bewonder, zonder enige
'mooischrijverij'!
The Eagle has Landed ~ Jack Higgins (1975)
Ben ik de enige grrl die deze tekst klaar in concepten heeft staan in
haar mobieltje om als sms te sturen als ze ergens aan iemand moet
melden dat ze veilig aan is gekomen op een afgesproken plek? Nee
toch? Dat doet toch iedereen? Nee? Nou ja, ikke wel dus. Maar hoe
bekend deze kreet ook is, ik wist eigenlijk niet precies waar het
vandaan kwam en waar het over ging. Dus toen ik het boek tegenkwam
ergens (Lepelenberg?) heb ik het meegenomen om te lezen. In de kader
van 'Ken uw (thriller) klassiekers'. Het verhaal gaat over een poging
door de Duitsers om in 1943 Churchill te ontvoeren. Tja, erg
'thrilling' vond ik het eigenlijk niet, we weten inmiddels dat het hun
niet gelukt is toch! Maar ach, het is aardig geschreven (voor een
thriller dan, niet echt mijn genre, zei ze hautaine ;-o), ik kwam er
wel doorheen, al zal het nooit een lees-of-ik-schiet aanbeveling
worden van mijn kant. In het begin had ik moeite om mijn aandacht
erbij te houden, veel te veel militaire intrigue en machts manipulatie
op hoog niveau. Maar toen een Ierse karakter het verhaal binnenkwam
begon het voor mij meer te leven. Het verhaal van het verleden van de
vrouwelijke spion, een oude vrouw die de Britten haatte wegens haar
jeugd als Afrikaanse Boer was ook best interessant. Volgens Higgins
is minstens 50% van zijn verhaal historische feit. Hij laat het aan
de lezer over welke delen waar zijn en welke hij zelf verzonnen heeft
om het verhaal meer menselijke kleur te geven.
elma
die gisteren van _heel_ dichtbij geen adelaar maar wel een vrij grote
roofvogel zag die midden in een Friese dorp zijn middag maaltijd net
had gevangen - toen hij opsteeg fladderde de vleugels van zijn lunch
nog zwakjes tussen zijn klauwen...
haar mobieltje om als sms te sturen als ze ergens aan iemand moet
melden dat ze veilig aan is gekomen op een afgesproken plek? Nee
toch? Dat doet toch iedereen? Nee? Nou ja, ikke wel dus. Maar hoe
bekend deze kreet ook is, ik wist eigenlijk niet precies waar het
vandaan kwam en waar het over ging. Dus toen ik het boek tegenkwam
ergens (Lepelenberg?) heb ik het meegenomen om te lezen. In de kader
van 'Ken uw (thriller) klassiekers'. Het verhaal gaat over een poging
door de Duitsers om in 1943 Churchill te ontvoeren. Tja, erg
'thrilling' vond ik het eigenlijk niet, we weten inmiddels dat het hun
niet gelukt is toch! Maar ach, het is aardig geschreven (voor een
thriller dan, niet echt mijn genre, zei ze hautaine ;-o), ik kwam er
wel doorheen, al zal het nooit een lees-of-ik-schiet aanbeveling
worden van mijn kant. In het begin had ik moeite om mijn aandacht
erbij te houden, veel te veel militaire intrigue en machts manipulatie
op hoog niveau. Maar toen een Ierse karakter het verhaal binnenkwam
begon het voor mij meer te leven. Het verhaal van het verleden van de
vrouwelijke spion, een oude vrouw die de Britten haatte wegens haar
jeugd als Afrikaanse Boer was ook best interessant. Volgens Higgins
is minstens 50% van zijn verhaal historische feit. Hij laat het aan
de lezer over welke delen waar zijn en welke hij zelf verzonnen heeft
om het verhaal meer menselijke kleur te geven.
elma
die gisteren van _heel_ dichtbij geen adelaar maar wel een vrij grote
roofvogel zag die midden in een Friese dorp zijn middag maaltijd net
had gevangen - toen hij opsteeg fladderde de vleugels van zijn lunch
nog zwakjes tussen zijn klauwen...
Music and Silence ~ Rose Tremain (2000)
> Waarom heeft niemand deze schrijfster ooit aan mij opgedrongen dan?!
> Want ik kan niet geloven dat er geen grrls zijn die haar al lang
> kennen. Boek ligt al maaaaanden op mijn stapel ooittelezen en ik had
> iedere keer een aardig weerstand ertegen. Waarom? Mwah, historische
> roman, ik heb hier en daar mijn vooroordelen (goh! ;-) en vreesde
> iets.... zoetsappigs? Een hoge Catherine Cookson nivo? Maar ineens
> trok een comment in de blurb van niemand minder dan Patrick Gale
> (alweer een door mij sindskort ontdekte geweldige schrijver) mij over
> de drempel. Hij vergeleek haar boeken met de Gormenghast series.
> (Oja, Jonna, je dvd krijg je terug volgende maand). Ach, vooruit dan,
> ik wilde het wel proberen. (Alsnog had ik mijn twijfels...) Vanaf de
> eerste pagina is het simpelweg alles dat je kunt wensen van een boek.
> Een echt lees-of-ik-schiet geval. Waar het over gaat? Koning
> Christian IV van Denemark. Zijn vrouw (en haar bizaar genoeg
> hilarische SM verhouding met ene Otto). De muzikanten van zijn orkest
> (die uit alle hoeken van Europa komen). Ik ben nu halverwege en
> geniet er enorm van. U hoort nog van mij.
---
boek ligt nu een tijdje op mijn buro, tja, wat wil ik nog meer van
zeggen eigenlijk? Het was gewoon _erg_ lekker! En ik heb ook het
idee (illusie?) dat ik ietsje meer weet van een stukje Deens
geschiedenis.
Citaten? Vooruit dan... eerst eentje voor de muziekgrrlies:
--
Order. That is what we long for, in our innermost souls. An order
that mirrors Plato's Celestial Harmonies: a corrective to the silent
chaos that inhabits every human breast. And music comes nearest to
restoring this to us. Even to a man who has not understood the nature
of his own dilemma: in sublime music, he will discover that his
strivings may be subsumed beneath a woundrous calm and he will feel at
peace.
--
His features - never clean and sharp like his mind - now resemble a
collapsed cake into which misery has been stirred.
--
they converse in Geman, which language Sir Mark has striven to
perfect, liking as he does the way the verb withholds itself from its
own completion until the last moment in almost every sentence, thus
imparting to all linguistic constructions a hanging thread of mystery.
--
even as he believes himself to be embarked incesantly upon one
accumulation after the other, he is in reality at the mercy of
perpetual substraction
--
I am moving on a wire suspended above a chasm: this is how my Life
appears to me. Will the wire break? Will I be cast onto the rocks of
disgrace and misery? Or shall I continue to balance by some miracle
in my world between the sky and the earth?
--
I am drawn to such intense contemplation of the sound - seeming as one
sound, but in reality composed of all our parts - that I am taken to
some other part of myself.
--
I observe that _of their nature_ babies are bound to cause torment to
all around them. [...] The noise they make is infernal. The stench
of them is scarcely to be endured, for they are ever spewing out
strands of pearly vomit or straining till their eyes start from their
heads to produce farmyard motions. Their talk is plain nonsense. At
the least thing they wail and scream. They have no teeth in their
heads, nor any understanding of anything. In short, there is little
in them to engender in me any feeling of Love whatsoever
--
As they part, both men reflect upon all that might have been said in
this recent conversation and yet was not said; and this knowledge of
what so often exists in the silences betwen words both haunts them and
makes them marvel at the teasing complexity of all human discourse.
++++++++++
> Want ik kan niet geloven dat er geen grrls zijn die haar al lang
> kennen. Boek ligt al maaaaanden op mijn stapel ooittelezen en ik had
> iedere keer een aardig weerstand ertegen. Waarom? Mwah, historische
> roman, ik heb hier en daar mijn vooroordelen (goh! ;-) en vreesde
> iets.... zoetsappigs? Een hoge Catherine Cookson nivo? Maar ineens
> trok een comment in de blurb van niemand minder dan Patrick Gale
> (alweer een door mij sindskort ontdekte geweldige schrijver) mij over
> de drempel. Hij vergeleek haar boeken met de Gormenghast series.
> (Oja, Jonna, je dvd krijg je terug volgende maand). Ach, vooruit dan,
> ik wilde het wel proberen. (Alsnog had ik mijn twijfels...) Vanaf de
> eerste pagina is het simpelweg alles dat je kunt wensen van een boek.
> Een echt lees-of-ik-schiet geval. Waar het over gaat? Koning
> Christian IV van Denemark. Zijn vrouw (en haar bizaar genoeg
> hilarische SM verhouding met ene Otto). De muzikanten van zijn orkest
> (die uit alle hoeken van Europa komen). Ik ben nu halverwege en
> geniet er enorm van. U hoort nog van mij.
---
boek ligt nu een tijdje op mijn buro, tja, wat wil ik nog meer van
zeggen eigenlijk? Het was gewoon _erg_ lekker! En ik heb ook het
idee (illusie?) dat ik ietsje meer weet van een stukje Deens
geschiedenis.
Citaten? Vooruit dan... eerst eentje voor de muziekgrrlies:
--
Order. That is what we long for, in our innermost souls. An order
that mirrors Plato's Celestial Harmonies: a corrective to the silent
chaos that inhabits every human breast. And music comes nearest to
restoring this to us. Even to a man who has not understood the nature
of his own dilemma: in sublime music, he will discover that his
strivings may be subsumed beneath a woundrous calm and he will feel at
peace.
--
His features - never clean and sharp like his mind - now resemble a
collapsed cake into which misery has been stirred.
--
they converse in Geman, which language Sir Mark has striven to
perfect, liking as he does the way the verb withholds itself from its
own completion until the last moment in almost every sentence, thus
imparting to all linguistic constructions a hanging thread of mystery.
--
even as he believes himself to be embarked incesantly upon one
accumulation after the other, he is in reality at the mercy of
perpetual substraction
--
I am moving on a wire suspended above a chasm: this is how my Life
appears to me. Will the wire break? Will I be cast onto the rocks of
disgrace and misery? Or shall I continue to balance by some miracle
in my world between the sky and the earth?
--
I am drawn to such intense contemplation of the sound - seeming as one
sound, but in reality composed of all our parts - that I am taken to
some other part of myself.
--
I observe that _of their nature_ babies are bound to cause torment to
all around them. [...] The noise they make is infernal. The stench
of them is scarcely to be endured, for they are ever spewing out
strands of pearly vomit or straining till their eyes start from their
heads to produce farmyard motions. Their talk is plain nonsense. At
the least thing they wail and scream. They have no teeth in their
heads, nor any understanding of anything. In short, there is little
in them to engender in me any feeling of Love whatsoever
--
As they part, both men reflect upon all that might have been said in
this recent conversation and yet was not said; and this knowledge of
what so often exists in the silences betwen words both haunts them and
makes them marvel at the teasing complexity of all human discourse.
++++++++++
Eva Luna ~ Isabel Allende
Ik probeer nu wat Zuid Americaans literatuur te verorberen om me
enigszins 'in te lezen' voor mijn reis naar Patagonia. Een beeld van
een werelddeel dat alleen bestaat uit de vage verhalen (briljant maar
vaak toch errug vaaaag) van Chatwin is waarschijnlijk enigszins
eenzijdig. Maar grrls... (diepe zucht hiero) ik hEb gewoon niet zo
veel met ZA schrijvers! Ik heb het Echt Wel geprobeerd. Ooit, door
herhaaldelijk opdringerigheid van Hanneke, heb ik 101 jaar Eenzaamheid
(of ben ik misschien in de war met de Dalmatiërs nu? Was die goede man
misschien toch maar 100 jaar eenzaam?) geprobeerd. En ach, het was
niet onaardig maar na pagina 150 ofzo had ik echt geen enkele zin om
verder te gaan. Er is iets in 'zulke verhalen' die gewoon geen
houvast vinden in mijn hersenen. Ik heb me net geworsteld door Eva
Luna van Isabel Allende. Jawel, helemaal uitgelezen, maar vrijwel
zonder enige plezier. De karakters konden me echt niet boeien. (En
ik vond dat ze de conceptie van Eva gewoon regelrecht gejat had van
Garp!) Al die 'extreme' karakters, maar geen druppel humor te vinden.
Ik kon niet om ze geven. Ik heb een Nederlands vertaling gelezen.
Misschien is de originele Spaans geweldig geschreven maar ik kan het
me amper voorstellen. Maar er zijn Heel Veel Mensen die zeggen dat
zij een Grote Schrijfster is... Het zal wel aan mij liggen. Ik heb
zeker een bekrompen ziel en ben beperkt in wat ik in staat ben om te
kunnen waarderen. Ik heb ook vaak problemen met Frans en
Scandinavische schrijvers. Ik kan de 'toon' maar niet te pakken
krijgen. Ach, jazz muziek zal ik zeker ook nooit 'leren waarderen'.
Misschien moet ik het maar opgeven... Nah, nog niet - ik heb nog een
paar te gaan in mijn queste om wat van de literatuur van daaro naar
binnen te werken.
enigszins 'in te lezen' voor mijn reis naar Patagonia. Een beeld van
een werelddeel dat alleen bestaat uit de vage verhalen (briljant maar
vaak toch errug vaaaag) van Chatwin is waarschijnlijk enigszins
eenzijdig. Maar grrls... (diepe zucht hiero) ik hEb gewoon niet zo
veel met ZA schrijvers! Ik heb het Echt Wel geprobeerd. Ooit, door
herhaaldelijk opdringerigheid van Hanneke, heb ik 101 jaar Eenzaamheid
(of ben ik misschien in de war met de Dalmatiërs nu? Was die goede man
misschien toch maar 100 jaar eenzaam?) geprobeerd. En ach, het was
niet onaardig maar na pagina 150 ofzo had ik echt geen enkele zin om
verder te gaan. Er is iets in 'zulke verhalen' die gewoon geen
houvast vinden in mijn hersenen. Ik heb me net geworsteld door Eva
Luna van Isabel Allende. Jawel, helemaal uitgelezen, maar vrijwel
zonder enige plezier. De karakters konden me echt niet boeien. (En
ik vond dat ze de conceptie van Eva gewoon regelrecht gejat had van
Garp!) Al die 'extreme' karakters, maar geen druppel humor te vinden.
Ik kon niet om ze geven. Ik heb een Nederlands vertaling gelezen.
Misschien is de originele Spaans geweldig geschreven maar ik kan het
me amper voorstellen. Maar er zijn Heel Veel Mensen die zeggen dat
zij een Grote Schrijfster is... Het zal wel aan mij liggen. Ik heb
zeker een bekrompen ziel en ben beperkt in wat ik in staat ben om te
kunnen waarderen. Ik heb ook vaak problemen met Frans en
Scandinavische schrijvers. Ik kan de 'toon' maar niet te pakken
krijgen. Ach, jazz muziek zal ik zeker ook nooit 'leren waarderen'.
Misschien moet ik het maar opgeven... Nah, nog niet - ik heb nog een
paar te gaan in mijn queste om wat van de literatuur van daaro naar
binnen te werken.
El beso de la mujer araña ~ Manuel Puig (1986)
Ok, ik zal meteen bekennen - ik lees het gewoon als De Kus van de
Spinnevrouw. Ik kan net min of meer een Kuifje in het Spaans volgen
als ik de tijd voor neem, maar met Echt Literatuur (zonder plaatjes)
kan ik niet veel.
Hilde schreef:
>uitzondering op de regel was Puig, een schrijver waar de leraar
> zijn neus voor ophaalde want Puig was "veel te Europees" (dat was zo'n
> beetje de ergste belediging voor een ZA schrijver die je kon krijgen,
> geloof ik). De film Kus van de Spinnevrouw is in mijn herinnering nog
> beter dan het boek, dat voor de helft vol stond met voetnoten over
> de -beroerde- situatie van homo's in Latijns Amerika in de 20e eeuw en dat
> haalde de vaart erg uit het verhaal. Staat dat er nog steeds allemaal in?
>
en ik antwoordde:
lezen en ben toch een beetje opgelucht dat hij bekend is als 'te'
europees...>
Ik ben inmiddels halverwege en er staat inderdaad hier en daar (3 keer
tot nu toe) een aantal pagina's voetnoten. Maar ze gaan nog niet over
'de beroerde situatie' van homo's. De eerste is een lijst van 3
pseudo-sociologisch 'redenen' voor homosexuelen. Die dan weer
afgedaan worden als idioot. Ik moet toegeven dat toen ik dit fenomeen
eerst tegenkwam dacht ik: 'Hier heb ik nu geen zin in, ik wil verder
met het verhaal' en ben ik overheen gesprongen. Dus las ik verder
zonder de voetnoten te lezen. De 2e portie voetnoten gaan over hoe
geweldig Hitler was. De ironie druipt er vanaf. Erg grappig hoe de
Frans secret agent gewonnen wordt door de demonstraties van de Hitler
Jeugd en overloopt naar de ander kant. Toen ben ik toch teruggegaan
naar de eerste voetnoten over de homo's en die zijn toch niet zo droog
als je op eerst gezicht zou kunnen denken. Puig wil duidelijk 'iets
doen' met deze voetnoot onderbrekingen. De nadruk leggen op hoe
absurd sommige zogenoemd 'scientific' theorieën kunnen zijn? Zoiets.
Voor de rest, een licht absurd boek. 2 mannen in een cel - een
verteld de plots van films aan de andere. Tussen de filmverhalen door
spreken ze heel even over hun eigen levens. Fragmenten. Een soort
omgekeerde wereld. Meestal is 'het echte leven' 'echt' en films zijn
voor 'tussendoor'.
--
< En de link tussen verhaal en
> voetnoten in De Kus wil ik wel eens ontdekken. Zoals je het nu beschrijft is
> het me toen ontgaan.
hmm, het is niet vaak _erg_ konkreet maar toch is er iets van een link
tussen de ontwikkeling van de relaties in de cel en de voetnoten (de
heel veel over Freud en dat soort theories gaan). Ik heb het boek
inmiddels uit. Subtiel is het woord dat als eerst in me opkomt om het
boek te typeren. De verschuivingen van de 'macht'. De opgedrongen
'vriendschap' die toch 'iets meer' wordt. Ik vond het in het begin
een beetje traag maar halverwege kom je iets te weten (dat ik hier
niet wil verklappen) dat een ander kijk op de zaken geeft. Ik ga op
zoek naar de film.
Spinnevrouw. Ik kan net min of meer een Kuifje in het Spaans volgen
als ik de tijd voor neem, maar met Echt Literatuur (zonder plaatjes)
kan ik niet veel.
Hilde schreef:
>uitzondering op de regel was Puig, een schrijver waar de leraar
> zijn neus voor ophaalde want Puig was "veel te Europees" (dat was zo'n
> beetje de ergste belediging voor een ZA schrijver die je kon krijgen,
> geloof ik). De film Kus van de Spinnevrouw is in mijn herinnering nog
> beter dan het boek, dat voor de helft vol stond met voetnoten over
> de -beroerde- situatie van homo's in Latijns Amerika in de 20e eeuw en dat
> haalde de vaart erg uit het verhaal. Staat dat er nog steeds allemaal in?
>
en ik antwoordde:
lezen en ben toch een beetje opgelucht dat hij bekend is als 'te'
europees...>
Ik ben inmiddels halverwege en er staat inderdaad hier en daar (3 keer
tot nu toe) een aantal pagina's voetnoten. Maar ze gaan nog niet over
'de beroerde situatie' van homo's. De eerste is een lijst van 3
pseudo-sociologisch 'redenen' voor homosexuelen. Die dan weer
afgedaan worden als idioot. Ik moet toegeven dat toen ik dit fenomeen
eerst tegenkwam dacht ik: 'Hier heb ik nu geen zin in, ik wil verder
met het verhaal' en ben ik overheen gesprongen. Dus las ik verder
zonder de voetnoten te lezen. De 2e portie voetnoten gaan over hoe
geweldig Hitler was. De ironie druipt er vanaf. Erg grappig hoe de
Frans secret agent gewonnen wordt door de demonstraties van de Hitler
Jeugd en overloopt naar de ander kant. Toen ben ik toch teruggegaan
naar de eerste voetnoten over de homo's en die zijn toch niet zo droog
als je op eerst gezicht zou kunnen denken. Puig wil duidelijk 'iets
doen' met deze voetnoot onderbrekingen. De nadruk leggen op hoe
absurd sommige zogenoemd 'scientific' theorieën kunnen zijn? Zoiets.
Voor de rest, een licht absurd boek. 2 mannen in een cel - een
verteld de plots van films aan de andere. Tussen de filmverhalen door
spreken ze heel even over hun eigen levens. Fragmenten. Een soort
omgekeerde wereld. Meestal is 'het echte leven' 'echt' en films zijn
voor 'tussendoor'.
--
< En de link tussen verhaal en
> voetnoten in De Kus wil ik wel eens ontdekken. Zoals je het nu beschrijft is
> het me toen ontgaan.
hmm, het is niet vaak _erg_ konkreet maar toch is er iets van een link
tussen de ontwikkeling van de relaties in de cel en de voetnoten (de
heel veel over Freud en dat soort theories gaan). Ik heb het boek
inmiddels uit. Subtiel is het woord dat als eerst in me opkomt om het
boek te typeren. De verschuivingen van de 'macht'. De opgedrongen
'vriendschap' die toch 'iets meer' wordt. Ik vond het in het begin
een beetje traag maar halverwege kom je iets te weten (dat ik hier
niet wil verklappen) dat een ander kijk op de zaken geeft. Ik ga op
zoek naar de film.
Streken ~ Natalie Koch (2007)
Ik heb dit boek, over een gevierde
Nederlands cello speler die een jong en zeer begaafde celliste ontmoet
tijdens een masterclass dat hij in London geeft, met veel plezier
gelezen. Het is geen 'hoog literatuur' maar een lekker leesbaar
_verhaal_ met de nodige complicaties, een prettige spanningsboog
(leeft die verdwenen broer nu wel of niet?) en geloofbare karakters.
In het begin had ik enigszins last van 'vieze oude man' irritaties,
maar vrij snel ontdekte ik dat hij niet zO oud was als ik me had
voorgesteld, dus dat viel wel mee. (Maar alsnog...) Voor de
muziekgrrls zeker een aanbeveling waard. En voor de cello grrls
helemAal natuurlijk!
elma
die geen ezelsoren heeft gemaakt in dit geleende boek, dus geen
bewaarde citaten, maar ze heeft zeker af en toe een mooie vondst,
zeker als het over het beschrijven van musicale dingen betreft
--
'Toch dwars door de technische onvolkomenheden, de onhandigheidjes
hier en daar, schemerde iets dat niet te leren was. Een begrip van de
betekenis van elke noot.'
'Soms stelde hij zich de ziel voor als een snaar die door muziek in
trilling werd gebracht. Het moest haast wel, want hoe kon het anders
dat vrijwel niemand onberoerd bleef door muziek?'
Nederlands cello speler die een jong en zeer begaafde celliste ontmoet
tijdens een masterclass dat hij in London geeft, met veel plezier
gelezen. Het is geen 'hoog literatuur' maar een lekker leesbaar
_verhaal_ met de nodige complicaties, een prettige spanningsboog
(leeft die verdwenen broer nu wel of niet?) en geloofbare karakters.
In het begin had ik enigszins last van 'vieze oude man' irritaties,
maar vrij snel ontdekte ik dat hij niet zO oud was als ik me had
voorgesteld, dus dat viel wel mee. (Maar alsnog...) Voor de
muziekgrrls zeker een aanbeveling waard. En voor de cello grrls
helemAal natuurlijk!
elma
die geen ezelsoren heeft gemaakt in dit geleende boek, dus geen
bewaarde citaten, maar ze heeft zeker af en toe een mooie vondst,
zeker als het over het beschrijven van musicale dingen betreft
--
'Toch dwars door de technische onvolkomenheden, de onhandigheidjes
hier en daar, schemerde iets dat niet te leren was. Een begrip van de
betekenis van elke noot.'
'Soms stelde hij zich de ziel voor als een snaar die door muziek in
trilling werd gebracht. Het moest haast wel, want hoe kon het anders
dat vrijwel niemand onberoerd bleef door muziek?'
Ripley's Game ~ Patricia Highsmith (1974)
Absolute gArbage! Most boring book I've ever plodded through, full of
ridiculous pointless garrottings and shootings and people doing things
for no particular reason. Characters who were almost impossible to
tell apart. (The 2 French wifes were practically identical.) Language
that often sounded as if it had been churned out by a demented TomTom
with a serious wiring deficiency. There were loads of tortuous
constructions which kept jumping out and assaulting my brain but I
forgot to keep track of them to give examples. One I can still
remember, towards the end was 'When it came time for lunch'. Huh ??!!
This isn't even Americanese (something I occasionally thought of to
forgive some of the other howlers) as far as I know. It's just nOt
something a native speaker would ever say. The only reason I kept
reading is that I thought vaguely that Highsmith was regarded as a
'respected writer' in her genre and I kept thinking that it would
surely get better. It didn't. Who reads these things? And why?
ridiculous pointless garrottings and shootings and people doing things
for no particular reason. Characters who were almost impossible to
tell apart. (The 2 French wifes were practically identical.) Language
that often sounded as if it had been churned out by a demented TomTom
with a serious wiring deficiency. There were loads of tortuous
constructions which kept jumping out and assaulting my brain but I
forgot to keep track of them to give examples. One I can still
remember, towards the end was 'When it came time for lunch'. Huh ??!!
This isn't even Americanese (something I occasionally thought of to
forgive some of the other howlers) as far as I know. It's just nOt
something a native speaker would ever say. The only reason I kept
reading is that I thought vaguely that Highsmith was regarded as a
'respected writer' in her genre and I kept thinking that it would
surely get better. It didn't. Who reads these things? And why?
Over de liefde ~ Doeschka Meijsing (2008) AKO Prijswinnaar
een andere boekgrrl schreef:
> Het boek over de liefde die over is heb ik uiteindelijk toch maar
> uitgelezen na het halverwege, moe van het gejammer en verongelijkt gezeur, > terzijde gelegd te hebben.
en ik antwoordde:
Ik reed gisteravond naar huis vanaf mijn (kind en)hondenoppas adres waar ik gezellig op de bank samen met 2 enorm verwende greyhounds aardig gevorderd was in Over, de Liefde. Ik dacht ineens, 'Ach, heb ik nou dat boek daar gelaten?'. En ipv irritatie voelde ik iets dat heel erg op opluchting leek! Of in ieder geval meer: 'Nou ja, geeft niets. Ik hoef het niet zo nodig uit te lezen eigenlijk...' Thuis gekomen ontdekte ik dat ik het boek toch in mijn tas had gestopt. Dusss, ik lees het wel uit. Geloof ik. (Goh, niet zo enthusiast zeg!) Ik vind het meer een rommelig mengelmoes van losse schrijfsels dan een roman, laat staan eentje dat blijkbaar een literaire prijs waard is. De ene moment drentelt ze door over haar kroegleven, grachtengordel geroddel alom. Dan begint ze ineens met vakantie
herinneringen oprakelen uit haar kindertijd. (Autopech in het buitenland - er bestaat toch niets saaiers! Waarom moet dat zonodig uitgebreid verteld worden?) En dan, de ultieme burgerlijkheid - zorg over een vlek in het parket... Gooi maar een tapijtje overheen en val me niet lastig met je huiselijke beslommeringen mens! En zo zie het maar weer - ze werd gelijk voor gestraft - want direct na het bezoek aan het parketvloerspecialist reed een cementwagon haar bijna dood! (Is dit een verklapper? achwelnee, er is geen moment spanning in het boek, er valt eigenlijk niets te verklappen.)
---
Paar dagen later. Het is uit. De een na laatste hoofdstuk is prachtig. Eindelijk een originele invalshoek in een van de Jappenkamp verhalen die vaak opduiken in Nederlandse boeken. En het einde hAd prachtig (subliem zelfs!) kunnen zijn als ze niet... (maar dit vertel ik dan wel onder een verklapper...)
Dussss - Elma's leesadvies voor dit boek. Deel 1 kan je gewoon overslaan. Behalve als je zelf middenin een gebrokenhartig periode zit, dan is het wellicht prettig om mee te zuchten met de schrijfster over hoe verlaaaaaaaaaten je voelt. Ooit heb ik zo'n vergelijkbare leeservaring gehad met een ander boek - 2 keer achter elkaar dwaars doorheen gejankt. Heel therapeutisch. Ziezo, de meeste mensen kunnen zonder zorg meer dan de helft overslaan. Dat schiet op. De rest van het boek is... best aardig. Dat gekeutel met haar broers in Italië. Ach ja, zelf vind ik _3_ broers een beetje veel van het goede, maar als je ze toch hebt dan is het fijn als je op zo'n manier met ze om kan gaan. Maar als je echt leestijd te kort komt en toch een klein beetje mee wil doen met de AKO prijswinnaar - lees dan maar alleen de laatste 2 hoofdstukken. Pakweg 20 pagina's. Da's wel te doen toch? De rest is eigenlijk een beetje zonder van je tijd...
Oja, onder een verklapper ga ik vertellen wat 'fout' is met het
einde... (die _bijna_ briljant was!)
v
e
r
k
l
a
p
p
e
r
Ze had natuurlijk gewoon moeten stoppen met schrijven nadat Pip in de gracht terecht was gekomen. Wat een mooie beeld was dat! Toen ze vrede had met de situatie en krachtig weg zwom van die vreselijke ex. Maar nee, ze ging door en het werd een vreselijke anti-climax met het saaie relas over hoe ze eruit getakeld werd.
Jammer.
Gone with the wind ~ Margaret Mitchell
> Een van de mooiste boeken die ik ooit las is 'Gejaagd door de wind'
> van Margaret Mitchell. Las het in een snikhete zomer (alweer heel wat
> jaar geleden) in twee dagen uit. Iedereen die door de omslag denkt dat
> het een wat dik uitgevallen Harlequin-romannetje is vergist zich: dit
> is gewoon een meesterwerk. Scarlett O'Hara is een bitch, maar je moet
> wel van haar houden. En prachtig verfilmd, maar daar gaan de boekgrrls
> natuurlijk niet over.
Maar wel de loekgrrls! Kom je daar ook weleens lurken? ;-)
Ik ben helemaal met je eens over Gone with the Wind. Ik heb het ooit
in handen genomen met het idee, 'ken uw klassiekers, ik wil het wel
even proberen dan' maar echt enthusiast was ik niet van te voren.
Maar het is inderdaad een geweldig boek. Scarlett met al haar
problemen ('I'll not think about that now, I'll think about that
tomorrow') is eigenlijk een soort prototype sterke moderne vrouw. Ik
zou haar niet eens zo zeer een bitch noemen, ze is gewoon iemand die
met een ondernemend geest zo vrolijk mogelijk doorgaat met haar leven
ondanks alle tegenslagen. En ik heb ook nog eens heel veel geleerd
over de Americaanse Burgeroorlog, dus dat was ook mooi meegenomen.
Dit boek is inderdaad misschien erg onderwaardeerd in de literatuur
omdat iedereen inmiddels de geromanticeerde film versies kent. (In
het boek zegt Rhett nOOit , 'Frankly, my dear, I don't _give_ a damn'
! Zat ik de hele tijd op te wachten! ;-)
> van Margaret Mitchell. Las het in een snikhete zomer (alweer heel wat
> jaar geleden) in twee dagen uit. Iedereen die door de omslag denkt dat
> het een wat dik uitgevallen Harlequin-romannetje is vergist zich: dit
> is gewoon een meesterwerk. Scarlett O'Hara is een bitch, maar je moet
> wel van haar houden. En prachtig verfilmd, maar daar gaan de boekgrrls
> natuurlijk niet over.
Maar wel de loekgrrls! Kom je daar ook weleens lurken? ;-)
Ik ben helemaal met je eens over Gone with the Wind. Ik heb het ooit
in handen genomen met het idee, 'ken uw klassiekers, ik wil het wel
even proberen dan' maar echt enthusiast was ik niet van te voren.
Maar het is inderdaad een geweldig boek. Scarlett met al haar
problemen ('I'll not think about that now, I'll think about that
tomorrow') is eigenlijk een soort prototype sterke moderne vrouw. Ik
zou haar niet eens zo zeer een bitch noemen, ze is gewoon iemand die
met een ondernemend geest zo vrolijk mogelijk doorgaat met haar leven
ondanks alle tegenslagen. En ik heb ook nog eens heel veel geleerd
over de Americaanse Burgeroorlog, dus dat was ook mooi meegenomen.
Dit boek is inderdaad misschien erg onderwaardeerd in de literatuur
omdat iedereen inmiddels de geromanticeerde film versies kent. (In
het boek zegt Rhett nOOit , 'Frankly, my dear, I don't _give_ a damn'
! Zat ik de hele tijd op te wachten! ;-)
Rough Music ~ Patrick Gale
Dit is een echt lees-of-ik-schiet gebeuren! Zo'n boek dat al bij de
eerste pagina een gevoel van ... veiligheid geeft. Ik bedoel dat in
de zin van... je bent veilig in de handen van iemand die _echt heel
goed_ kan schrijven. En dan dat verhaal - alweer eentje van het soort
dat mijn voorkeur heeft. Verhaal is in 2 gesplitst - heden en
verleden. In dit geval is het een kindertijd in de jaren 60 en een
'nu'. Heerlijk complex intermenselijke relaties - een ervan vond ik
echt vrij schokkend en het gebeurd niet echt vaak dat ik denk 'Ojee,
wat ingewikkeld en gevaarlijk! Kijk wel uit jongens!'. Ik ben nu op
2/3 ongeveer maar wilde dit alvast als tip doorgeven. Em, als iemand
toevallig een bevriende stel homo mannen kent die op vakantie gaat
naar Cornwall dan is _dit_ echt de perfecte vakantie boek! ;-) (Maar
ook voor rampant hetero's, smug marrieds en happy singles is dit
geweldige boek uiteraard net zo geschikt.)
eerste pagina een gevoel van ... veiligheid geeft. Ik bedoel dat in
de zin van... je bent veilig in de handen van iemand die _echt heel
goed_ kan schrijven. En dan dat verhaal - alweer eentje van het soort
dat mijn voorkeur heeft. Verhaal is in 2 gesplitst - heden en
verleden. In dit geval is het een kindertijd in de jaren 60 en een
'nu'. Heerlijk complex intermenselijke relaties - een ervan vond ik
echt vrij schokkend en het gebeurd niet echt vaak dat ik denk 'Ojee,
wat ingewikkeld en gevaarlijk! Kijk wel uit jongens!'. Ik ben nu op
2/3 ongeveer maar wilde dit alvast als tip doorgeven. Em, als iemand
toevallig een bevriende stel homo mannen kent die op vakantie gaat
naar Cornwall dan is _dit_ echt de perfecte vakantie boek! ;-) (Maar
ook voor rampant hetero's, smug marrieds en happy singles is dit
geweldige boek uiteraard net zo geschikt.)
On Chesil Beach ~ Ian McEwan (2007)
Gisteren On Chesil Beach gelezen in bad. (Is maar 166 pagina's -
grote letters, leest erg snel weg). Ietsje bizaar om dit
'gefrustreerd' verhaal over (geen)sex in 1962 te lezen direkt na alle
gecompliceerde vrijers van de Free Women in The Golden Notebook in
1957... (meer hierover later). Waarom weet ik niet, maar ik had het
idee ergens opgepikt dat dit een Americaans verhaal was. De naam
Chesil Beach heb ik altijd 'gezongen' zoals in het liedje 'Echo Beach'
('Far away in time, Echo beach, far away in time' - kleine pause voor
Elma's versie van een Martha and the Muffins dansje...) Maar nee, die
Chesil Beach was/is aan de kust van Dorset en dat kersvers bruidspaar
was dus Engels. Magistraal boek vond ik. Spannend, triest, spaarzaam
geschreven (dit in tegenoverstelling tot de Ann-Marie MacDonald boek
dat ik nu in begonnen ben - 700+ pagina's met piepklein lettertjes en
geen zin waarin 1 simpele woord gebruikt word waar het ook mogelijk is
om 10 lange woorden in de plaats te doen...)
Ik heb genoten, als dat tenminste het juiste woord is voor zo'n
leeservaring. Want oertriest is het verhaal eigenlijk wel.
elma
die dit boek overgehouden heeft van de Vergane Glorie Dag
grote letters, leest erg snel weg). Ietsje bizaar om dit
'gefrustreerd' verhaal over (geen)sex in 1962 te lezen direkt na alle
gecompliceerde vrijers van de Free Women in The Golden Notebook in
1957... (meer hierover later). Waarom weet ik niet, maar ik had het
idee ergens opgepikt dat dit een Americaans verhaal was. De naam
Chesil Beach heb ik altijd 'gezongen' zoals in het liedje 'Echo Beach'
('Far away in time, Echo beach, far away in time' - kleine pause voor
Elma's versie van een Martha and the Muffins dansje...) Maar nee, die
Chesil Beach was/is aan de kust van Dorset en dat kersvers bruidspaar
was dus Engels. Magistraal boek vond ik. Spannend, triest, spaarzaam
geschreven (dit in tegenoverstelling tot de Ann-Marie MacDonald boek
dat ik nu in begonnen ben - 700+ pagina's met piepklein lettertjes en
geen zin waarin 1 simpele woord gebruikt word waar het ook mogelijk is
om 10 lange woorden in de plaats te doen...)
Ik heb genoten, als dat tenminste het juiste woord is voor zo'n
leeservaring. Want oertriest is het verhaal eigenlijk wel.
elma
die dit boek overgehouden heeft van de Vergane Glorie Dag
The Way the Crow Flies ~ Ann-Marie MacDonald
(week geleden)
I'm about 100 pages into The Way the Crow Flies (Ann-Marie MacDonald -
Canadian, her other huge hit years ago was Fall On Your Knees, to
which I was lukewarmishly indifferent.) After an initial irritation
with her sheer wordiness (she certainly never uses one simple word
where 10 long ones can do the job instead) and the Stepford Wives
character of all the Air Force homemaker cookie baking types I must
admit that the story has seduced me and I can hardly wait to get back
to it. It's rare these days that I am so enthusiastic about a /story/,
that I get that childish longing to return to it at every available
minute. In fact... what am I doing in here...?
(2 dagen geleden)
More than half way through this book [The Way the Crow Flies -
Ann-Marie MacDonald] now and Gripping is the word!! I can't remember
when I found a story so unbearably (almost literally!) thrilling. The
story opens with a page where a crow's eye view of a murder scene is
described. Throughout the book are interspersed more of these one page
interludes and more and more details are revealed. When I see one of
these coming up I can almost hardly bear to read it because I'm so
afraid of what I'm going to find out. Not in a blood-and-gory way but
more... the reader slowly knows more and more about the people
involved. The identity of the victim is not revealed immediately.
Hmmm, I'm not 'selling' this very well am I? I don't usually read all
that many thrillers (though a good Daniel Hecht is not to be sneezed
at ;-) And many would say that this book is much 'more' than 'just' a
thriller. I would just like to say that it's vEry well-constructed,
and though plot driven, the characters are nevertheless excellently
drawn. It's one of these rare books that I don't really want to hurry
to finish whilst simultaneously bursting with curiosity to finally
know (20 years later...) whoreellydunnit. Anyone else read it?
Ok, en nu is die uit. Tja, zoals meestal met een boek dat je opslokt
is de ontknoping een teleurstelling, maar dit is ook natuurlijk
gedeeltelijk omdat je een soort verdriet heb dat het uit is. In de
extra's achterin het boek (je kent het wel, van die vreselijke
promotionele dingen, interviews met de schrijfster, dat soort werk -
gelukkig waren er net niet van die 'Reader's Group Questions', die
zijn altijd _heel_ erg) ontdekte ik dat - oh, wacht even, misschien
moet dit dan toch onder een verklapper, want ik wist het ook niet
tijdens het lezen en misschien zijn er meer mensen die het niet
(willen) weten. Dus die verklapper komt straks nog.
Eerst nog een paar andere dingen. Ach nee, dit is eigenlijk alleen
interessant voor grrls die het boek al kennen. Nou ja, vooruit dan
maar. Ik had als kind een Bugs Bunny met wortel en vouwbare oren en
een touwtje dat je kon trekken en toen zei hij allerlei Bugs Bunny
dingen. Hij was mijn allerfavorietste ding. Ik had ook nog een
zilveren charm bracelet die ik een milde hekel aan had. En die kwamen
allebei van mijn tante in Canada... Ik wAs vaak gewoon Madeleine als
kind! Eng herkenbaar allemaal.
Ik gooi er nog een paar citaten erbij:
---------
'Freedom fighters' or 'terrorists' depending on who had last sold them arms.
----
She has yet to translate the bold text and pictures of her child's
story into the fine print of adulthood.
----
devours the food with a serie of contented asthmatic grunts. More
porcine than canine. [...] the dog tilts her massive head attentively,
ears cocked, forehead wrinkled, panting. 'You're part alligater,
aren't you?'
(Alweer eng herkenbaar - ze beschrijft hier mijn kerstlogeerhond van
vorig jaar! ;-)
Al in al, is dit boek zeker een sterke aanrader voor de thriller grrls.
Maar sorry Hanneke, van mij krijgt ze echt geen Nobel prijs
hiervoor... ;-o (Hoe knap/lekker/spannend, en jawel, ook nog goed
geschreven het ook was.)
elma
die nog wat verteld onder een
v
e
r
k
l
a
p
p
e
r
het boek is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Ik ben blij dat ik
dit niet wist van te voren. Niet dat ik in princiepe daar wat tegen
heb maar in dit geval was ik zo vol bewondering voor het verhaal dat
ik blij ben dat ik niet bezig was tijdens het lezen met uitvogelen
welke gedeeltes dicht bij de 'waarheid' waren en welke niet. En ach,
ze heeft het verhaal niet 'zomaar' gebruikt. En ze vlecht alle Cold
War intrigue er tussen door op een erg knappe manier. Ze 'gebruikt'
de kale botten van het oorspronkelijke moord verhaal op een
intrigerend manier.
I'm about 100 pages into The Way the Crow Flies (Ann-Marie MacDonald -
Canadian, her other huge hit years ago was Fall On Your Knees, to
which I was lukewarmishly indifferent.) After an initial irritation
with her sheer wordiness (she certainly never uses one simple word
where 10 long ones can do the job instead) and the Stepford Wives
character of all the Air Force homemaker cookie baking types I must
admit that the story has seduced me and I can hardly wait to get back
to it. It's rare these days that I am so enthusiastic about a /story/,
that I get that childish longing to return to it at every available
minute. In fact... what am I doing in here...?
(2 dagen geleden)
More than half way through this book [The Way the Crow Flies -
Ann-Marie MacDonald] now and Gripping is the word!! I can't remember
when I found a story so unbearably (almost literally!) thrilling. The
story opens with a page where a crow's eye view of a murder scene is
described. Throughout the book are interspersed more of these one page
interludes and more and more details are revealed. When I see one of
these coming up I can almost hardly bear to read it because I'm so
afraid of what I'm going to find out. Not in a blood-and-gory way but
more... the reader slowly knows more and more about the people
involved. The identity of the victim is not revealed immediately.
Hmmm, I'm not 'selling' this very well am I? I don't usually read all
that many thrillers (though a good Daniel Hecht is not to be sneezed
at ;-) And many would say that this book is much 'more' than 'just' a
thriller. I would just like to say that it's vEry well-constructed,
and though plot driven, the characters are nevertheless excellently
drawn. It's one of these rare books that I don't really want to hurry
to finish whilst simultaneously bursting with curiosity to finally
know (20 years later...) whoreellydunnit. Anyone else read it?
Ok, en nu is die uit. Tja, zoals meestal met een boek dat je opslokt
is de ontknoping een teleurstelling, maar dit is ook natuurlijk
gedeeltelijk omdat je een soort verdriet heb dat het uit is. In de
extra's achterin het boek (je kent het wel, van die vreselijke
promotionele dingen, interviews met de schrijfster, dat soort werk -
gelukkig waren er net niet van die 'Reader's Group Questions', die
zijn altijd _heel_ erg) ontdekte ik dat - oh, wacht even, misschien
moet dit dan toch onder een verklapper, want ik wist het ook niet
tijdens het lezen en misschien zijn er meer mensen die het niet
(willen) weten. Dus die verklapper komt straks nog.
Eerst nog een paar andere dingen. Ach nee, dit is eigenlijk alleen
interessant voor grrls die het boek al kennen. Nou ja, vooruit dan
maar. Ik had als kind een Bugs Bunny met wortel en vouwbare oren en
een touwtje dat je kon trekken en toen zei hij allerlei Bugs Bunny
dingen. Hij was mijn allerfavorietste ding. Ik had ook nog een
zilveren charm bracelet die ik een milde hekel aan had. En die kwamen
allebei van mijn tante in Canada... Ik wAs vaak gewoon Madeleine als
kind! Eng herkenbaar allemaal.
Ik gooi er nog een paar citaten erbij:
---------
'Freedom fighters' or 'terrorists' depending on who had last sold them arms.
----
She has yet to translate the bold text and pictures of her child's
story into the fine print of adulthood.
----
devours the food with a serie of contented asthmatic grunts. More
porcine than canine. [...] the dog tilts her massive head attentively,
ears cocked, forehead wrinkled, panting. 'You're part alligater,
aren't you?'
(Alweer eng herkenbaar - ze beschrijft hier mijn kerstlogeerhond van
vorig jaar! ;-)
Al in al, is dit boek zeker een sterke aanrader voor de thriller grrls.
Maar sorry Hanneke, van mij krijgt ze echt geen Nobel prijs
hiervoor... ;-o (Hoe knap/lekker/spannend, en jawel, ook nog goed
geschreven het ook was.)
elma
die nog wat verteld onder een
v
e
r
k
l
a
p
p
e
r
het boek is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Ik ben blij dat ik
dit niet wist van te voren. Niet dat ik in princiepe daar wat tegen
heb maar in dit geval was ik zo vol bewondering voor het verhaal dat
ik blij ben dat ik niet bezig was tijdens het lezen met uitvogelen
welke gedeeltes dicht bij de 'waarheid' waren en welke niet. En ach,
ze heeft het verhaal niet 'zomaar' gebruikt. En ze vlecht alle Cold
War intrigue er tussen door op een erg knappe manier. Ze 'gebruikt'
de kale botten van het oorspronkelijke moord verhaal op een
intrigerend manier.
The Light of Day ~ Graham Swift (2003)
Een soort onconventionele thriller
is het. Je weet vrij snel whodunnit en toch blijft het spannend om te
lezen want de schrijver verteld iedere keer een klein beetje meer over
hoe-het-gebeurde. Meestal stel ik me vrij wantrouwend op tegenover
enthusiaste blurbschrijvers maar deze keer ben ik redelijk eens met:
---
Written with superb delicacy of touch, intimate and intricate in its
evocation of daily existence, [this book] achieves an extraordinary
intensity and unbearable suspense. While tender and humorous in its
depiction of life's surface, it explores the depths and extremities of
what lies within us and how, for better or worse, it's never too late
to discover what these are.
---
Verhaal? Een prive-detective (ex-politie) is verliefd geworden op een
klant die nu in de gevangenis zit wegens, nou ja, je ontdekt redelijk
snel in het boek waarom ze daar zit. De actie springt heen en weer
tussen zijn huidige 2 wekelijks bezoeken aan haar en het verhaal over
hoe ze daar is beland 2 jaar eerder.
is het. Je weet vrij snel whodunnit en toch blijft het spannend om te
lezen want de schrijver verteld iedere keer een klein beetje meer over
hoe-het-gebeurde. Meestal stel ik me vrij wantrouwend op tegenover
enthusiaste blurbschrijvers maar deze keer ben ik redelijk eens met:
---
Written with superb delicacy of touch, intimate and intricate in its
evocation of daily existence, [this book] achieves an extraordinary
intensity and unbearable suspense. While tender and humorous in its
depiction of life's surface, it explores the depths and extremities of
what lies within us and how, for better or worse, it's never too late
to discover what these are.
---
Verhaal? Een prive-detective (ex-politie) is verliefd geworden op een
klant die nu in de gevangenis zit wegens, nou ja, je ontdekt redelijk
snel in het boek waarom ze daar zit. De actie springt heen en weer
tussen zijn huidige 2 wekelijks bezoeken aan haar en het verhaal over
hoe ze daar is beland 2 jaar eerder.
The Dark Room ~ Rachel Seiffert (2001)
Geschreven door iemand met een duitse vader en een australische
moeder. Over de oorlog (39-45, niet 14-18 deze keer) Eigenlijk is het
3 korte novella's over 3 verschillende mensen.
Eerste verhaal (ca 50 pagina's) over een jongen die opgroeide in
Berlijn vond ik erg mooi geschreven. Ik wilde eigenlijk meer van hem
horen, maar nee, halverwege de 2e verhaal realiseerde ik me dat hij
niet meer terug zou komen. Zijn verhaal eindigde met de einde van de
oorlog.
Het verhaal in het midden, (ca 120pag) over een 12 jaar oud meisje
dat door duitsland reist net na de oorlog met haar jongere broers en
zus nadat haar nazi ouders ogepikt waren door de americanen vond ik
een beetje langdradig. Al die ellenlang beschrijvingen over hoe ze
rivieren moest oversteken en eten zoeken. Ja, heel schrijnend
allemaal, maar voor mij had het makkelijk wat korter gekund. Alsnog,
wat mooi verdraaiïngen van onze 'conventionele' ideeën over wie of wat
goed of slecht is.
Dit thema wordt uitgediept in het derde verhaal (ca 220 pag) over een
duitse man in 1997 die uit wil zoeken precies wat zijn opa deed in de
oorlog. Zijn zoektocht neemt hem naar Bellarus. Fa-sci-ne-rend.
Dit debut roman was genomineerd voor de Booker prize. Ik snap wel
waarom (en ook waarom het niet won - ach, niet dat er vaak enige
logica zit in de keuzen...) Het is erg sober geschreven. Niet
sentimenteel. Niets 'goedpratend'. Over schuld gevoel en
familieliefde. Identiteit en vragen over verantwoordelijkheid. Geen
vrolijk boek, maar ook niet deprimerend. Geen topaanbeveling van mij,
maar zeker interessant en erg leesbaar.
--
(dit stukje gaat over joden doodschieten)
Someone else said it was the thing to do. Even if they didn't order
it, not really order it, they still said it was the thing to do. So
you weren't responsible, you see? And then you did it, even though
they didn't order you to do it. So you did it voluntarily. And that
way, the ones who gave the orders weren't responsible either.
+++++
moeder. Over de oorlog (39-45, niet 14-18 deze keer) Eigenlijk is het
3 korte novella's over 3 verschillende mensen.
Eerste verhaal (ca 50 pagina's) over een jongen die opgroeide in
Berlijn vond ik erg mooi geschreven. Ik wilde eigenlijk meer van hem
horen, maar nee, halverwege de 2e verhaal realiseerde ik me dat hij
niet meer terug zou komen. Zijn verhaal eindigde met de einde van de
oorlog.
Het verhaal in het midden, (ca 120pag) over een 12 jaar oud meisje
dat door duitsland reist net na de oorlog met haar jongere broers en
zus nadat haar nazi ouders ogepikt waren door de americanen vond ik
een beetje langdradig. Al die ellenlang beschrijvingen over hoe ze
rivieren moest oversteken en eten zoeken. Ja, heel schrijnend
allemaal, maar voor mij had het makkelijk wat korter gekund. Alsnog,
wat mooi verdraaiïngen van onze 'conventionele' ideeën over wie of wat
goed of slecht is.
Dit thema wordt uitgediept in het derde verhaal (ca 220 pag) over een
duitse man in 1997 die uit wil zoeken precies wat zijn opa deed in de
oorlog. Zijn zoektocht neemt hem naar Bellarus. Fa-sci-ne-rend.
Dit debut roman was genomineerd voor de Booker prize. Ik snap wel
waarom (en ook waarom het niet won - ach, niet dat er vaak enige
logica zit in de keuzen...) Het is erg sober geschreven. Niet
sentimenteel. Niets 'goedpratend'. Over schuld gevoel en
familieliefde. Identiteit en vragen over verantwoordelijkheid. Geen
vrolijk boek, maar ook niet deprimerend. Geen topaanbeveling van mij,
maar zeker interessant en erg leesbaar.
--
(dit stukje gaat over joden doodschieten)
Someone else said it was the thing to do. Even if they didn't order
it, not really order it, they still said it was the thing to do. So
you weren't responsible, you see? And then you did it, even though
they didn't order you to do it. So you did it voluntarily. And that
way, the ones who gave the orders weren't responsible either.
+++++
woensdag 29 juli 2009
Siri Hustvedt - The Blindfold
> ik ga vanavond
> in bad met Siri Hustvedt, sorted!)
En ik heb me geen second verveeld met The Blindfold. Had het boek
voor meer dan de helft uit voordat ik uit bad kwam. Ik houd gewoon
van haar schrijfstyle. Het is makkelijk te lezen zonder oppervlakkig
te zijn. Ze neemt de lezer snel mee in haar wereld. Haar openingszin
al:
---
Sometimes even now I think I see him in the street or standing in a
window or bent over a book in a coffee shop. And in that instant,
before I understand that it's someone else, my lungs tighten and I
lose my breath.
---
Dan wil je toch gelijk verder lezen om te weten wie hij is en waarom
zij hem nog overal ziet?
Ik ben niet zo'n verteller van 'waar het boek over gaat' maar wie het
wilt weten kan dat lezen hier
Hier vertelt iemand in het kort hoe het boek in elkaar zit. Hij
schrijft ook aan het einde:
--
This is a dark and disturbing novel, a challenge to our concepts of
the relationship between reality and fiction, and a penetrating
presentation of a deeply troubled mind. The book kept me riveted in
attention, an uncomfortable nervous tension filling me in much of what
I read. It isn't a "nice" book in any way, but it is well-constructed,
and magnificently written, a door to a troubled mind and reality. I'm
not sure what it all means, and not sure that the author actually
presents a message. Rather, I feel I was meant to simply FEEL the
reality of Iris's hard existence.
--
Ik ben blij dat hij schrijft dat 'ik weet niet zeker wat het allemaal
betekent' want dat gevoel had ik ook aan het einde en vermoedde zelfs
dat ik 'iets' gemist had. Maar nee, ik geloof inderdaad dat het
gewoon de bedoeling is dat de lezer 'voelt' hoe het was om Iris te
zijn in deze moeilijke tijd van haar leven.
Zeker een aanrader. Ideale leesvoer voor een treinreis bijvoorbeeld.
Je hebt het best snel uit (220 pagina's) en het is gewoon zo'n prettig
gevoel om je over te leveren aan iemand die Echt Heel Goed kan
schrijven!
--
(Iris heeft een opdracht om een beschrijving te geven van een object.
Ze moet dit opnemen, fluisterend. Waarom fluisterend?):
The whisper is essential, because the full human voice is too
idiosyncratic, too marked with its own history. I'm looking for
anonymity so the purity of the object won't be blocked from coming
through, from displaying itself in its nakedness. A whisper has no
character.
(Wedden dat iedereen nu dit fluisterend leest om te kijken of het waar
is... ;-)
--
All the photographs I looked at evoked in me a feeling of mild
distress. There was nothing lurid about them, nothing gruesome, and
yet the juxtaposition of images was suggestive of a world askew.
--
That night as I lay in bed, I thought of several things I could have
said and mourned the fact that my wit usually bloomed late, peaking
when it no longer mattered, during the solitary hours close to
midnight.
--
I ran home and through 4 new glasses against the wall. 12 dollars
plus tax into the garbage.
(Bizar berekend vond ik... wie denkt nou echt 'plus tax'? We kopen
toch alles met de belasting al toegevoegd? Zijn de prijzen in US
winkels aangegeven zonder BTW? Nee toch?)
--
the raw voiceless place that exists beyond the muttering dreams of
everyday life, where you cannot ask to go but must be taken.
--
The course of gossip is invisible. One thing becomes another, like the weather.
--
He was too old to be a student, too flashy for a librarian. I felt no
librarian in the history of the world had worn sunglasses indoors.
--
It's a matter of appearances, but surfaces are underestimated.
--
They were all in search of an object, and some of them believed I was
it.[...] he probably loved someone else, a person who wasn't me.
--
in truth, I've always been afraid of drugs. The jolts and tingles
that might be gained from these substances don't attract me. My
interest has always been in maintaining balance, not tipping it.
Untampered with, my system was already difficult, queasy, on the edge.
It didn't crave interference.
++++++++
> in bad met Siri Hustvedt, sorted!)
En ik heb me geen second verveeld met The Blindfold. Had het boek
voor meer dan de helft uit voordat ik uit bad kwam. Ik houd gewoon
van haar schrijfstyle. Het is makkelijk te lezen zonder oppervlakkig
te zijn. Ze neemt de lezer snel mee in haar wereld. Haar openingszin
al:
---
Sometimes even now I think I see him in the street or standing in a
window or bent over a book in a coffee shop. And in that instant,
before I understand that it's someone else, my lungs tighten and I
lose my breath.
---
Dan wil je toch gelijk verder lezen om te weten wie hij is en waarom
zij hem nog overal ziet?
Ik ben niet zo'n verteller van 'waar het boek over gaat' maar wie het
wilt weten kan dat lezen hier
Hier vertelt iemand in het kort hoe het boek in elkaar zit. Hij
schrijft ook aan het einde:
--
This is a dark and disturbing novel, a challenge to our concepts of
the relationship between reality and fiction, and a penetrating
presentation of a deeply troubled mind. The book kept me riveted in
attention, an uncomfortable nervous tension filling me in much of what
I read. It isn't a "nice" book in any way, but it is well-constructed,
and magnificently written, a door to a troubled mind and reality. I'm
not sure what it all means, and not sure that the author actually
presents a message. Rather, I feel I was meant to simply FEEL the
reality of Iris's hard existence.
--
Ik ben blij dat hij schrijft dat 'ik weet niet zeker wat het allemaal
betekent' want dat gevoel had ik ook aan het einde en vermoedde zelfs
dat ik 'iets' gemist had. Maar nee, ik geloof inderdaad dat het
gewoon de bedoeling is dat de lezer 'voelt' hoe het was om Iris te
zijn in deze moeilijke tijd van haar leven.
Zeker een aanrader. Ideale leesvoer voor een treinreis bijvoorbeeld.
Je hebt het best snel uit (220 pagina's) en het is gewoon zo'n prettig
gevoel om je over te leveren aan iemand die Echt Heel Goed kan
schrijven!
--
(Iris heeft een opdracht om een beschrijving te geven van een object.
Ze moet dit opnemen, fluisterend. Waarom fluisterend?):
The whisper is essential, because the full human voice is too
idiosyncratic, too marked with its own history. I'm looking for
anonymity so the purity of the object won't be blocked from coming
through, from displaying itself in its nakedness. A whisper has no
character.
(Wedden dat iedereen nu dit fluisterend leest om te kijken of het waar
is... ;-)
--
All the photographs I looked at evoked in me a feeling of mild
distress. There was nothing lurid about them, nothing gruesome, and
yet the juxtaposition of images was suggestive of a world askew.
--
That night as I lay in bed, I thought of several things I could have
said and mourned the fact that my wit usually bloomed late, peaking
when it no longer mattered, during the solitary hours close to
midnight.
--
I ran home and through 4 new glasses against the wall. 12 dollars
plus tax into the garbage.
(Bizar berekend vond ik... wie denkt nou echt 'plus tax'? We kopen
toch alles met de belasting al toegevoegd? Zijn de prijzen in US
winkels aangegeven zonder BTW? Nee toch?)
--
the raw voiceless place that exists beyond the muttering dreams of
everyday life, where you cannot ask to go but must be taken.
--
The course of gossip is invisible. One thing becomes another, like the weather.
--
He was too old to be a student, too flashy for a librarian. I felt no
librarian in the history of the world had worn sunglasses indoors.
--
It's a matter of appearances, but surfaces are underestimated.
--
They were all in search of an object, and some of them believed I was
it.[...] he probably loved someone else, a person who wasn't me.
--
in truth, I've always been afraid of drugs. The jolts and tingles
that might be gained from these substances don't attract me. My
interest has always been in maintaining balance, not tipping it.
Untampered with, my system was already difficult, queasy, on the edge.
It didn't crave interference.
++++++++
Romanno Bridge ~ Andrew Greig (2008)
Een 'thriller' - maar ik vond het niet zO thrilling eigenlijk. Ik
geloof dat ik niet zo'n thriller lezer ben eigenlijk. De Ruth Rendell
die ik laatst las (omdat de titel paste bij mijn tijdelijke hond) heb
ik ook best lang over gedaan omdat het me allemaal niet zo bijster
interesseerde wat er verder gebeurde met de karakters. Maar goed, ik
las het wel uit en dat zegt al best wat bij mij. Het onderwerp was
wel een dat me aansprak. Een zoektocht naar de 'echte' Stone of Scone
(een nepper is vermoedelijk wat onder de troon zit in Westminster
Abbey). Ach het boek is een soort kruising tussen een Schotse versie
van de Da Vinci Code een een Famous Five verhaal van Enid Blyton.
Veel duistere achtervolgingen, geheime tunnels, mooie getalenteerde
mensen en Een Gezamelijke Missie. Leuk vakantie leesvoer voor een
rondreis Schotland - je zou eventueel de routes die beschreven zijn na
kunnen reizen. Oja, het is geschreven in 'gewone' engels, dus geen
dialect. Maar af en toe komen er woorden in voor die alleen door
Schotten gebruikt zijn. (Dus wel dialect?) Dit vond ik wel leuk.
Een soort nostalgie, een extra jus aan de tekst voor mij. Ik zal een
aantal hieronder noteren tussen de citaten door. Ik ben benieuwd of
ze echt onbekend zijn door de grrls die veel Engels lezen.
(Vertalingen mogelijk op aanvraag ;-)
--
he was fair astonished
--
held his bunnet in his hands
--
A man would look plain ridiculous sitting on yon
--
his mind birling
--
she felt a dirk of guilt
--
she was off to The Droukit Dug
--
one of those stories the Scots tell themselves to feel better about
their defeats
--
bairn
--
brae
--
He was too old to have sex for the sake of it and too young to resist.
--
They drove ont into the last of the day's blue, so pale, haunting and
intense in the way brief things are.
--
Kirsty was aye game.
--
He's a bit of a blether is Donnie, but he doesna haiver.
--
A lifelong underachiever, or a freer man than most - the way one sees
it says more about oneself than about him.
--
her instinctive distrust of jazz guitarists. Too many notes and
implausible chord shapes, too few smiles.
--
wandered through geated glassy cloisters into the church of consumerism
--
they had just stepped back into the great peat bog where myth and
history ooze together
--
He had his tent, stove and sleeping bag in the back, and a full tank
of petrol. He was a free man.
(Voeg een hond, 2 liter water, en 3 letters aan de 2e zin. Dit wordt
dan een beschrijving van mij op mijn gelukkigste ;-)
--
Let's go read some minimalist novels on the tombstones over there.
+++++++
geloof dat ik niet zo'n thriller lezer ben eigenlijk. De Ruth Rendell
die ik laatst las (omdat de titel paste bij mijn tijdelijke hond) heb
ik ook best lang over gedaan omdat het me allemaal niet zo bijster
interesseerde wat er verder gebeurde met de karakters. Maar goed, ik
las het wel uit en dat zegt al best wat bij mij. Het onderwerp was
wel een dat me aansprak. Een zoektocht naar de 'echte' Stone of Scone
(een nepper is vermoedelijk wat onder de troon zit in Westminster
Abbey). Ach het boek is een soort kruising tussen een Schotse versie
van de Da Vinci Code een een Famous Five verhaal van Enid Blyton.
Veel duistere achtervolgingen, geheime tunnels, mooie getalenteerde
mensen en Een Gezamelijke Missie. Leuk vakantie leesvoer voor een
rondreis Schotland - je zou eventueel de routes die beschreven zijn na
kunnen reizen. Oja, het is geschreven in 'gewone' engels, dus geen
dialect. Maar af en toe komen er woorden in voor die alleen door
Schotten gebruikt zijn. (Dus wel dialect?) Dit vond ik wel leuk.
Een soort nostalgie, een extra jus aan de tekst voor mij. Ik zal een
aantal hieronder noteren tussen de citaten door. Ik ben benieuwd of
ze echt onbekend zijn door de grrls die veel Engels lezen.
(Vertalingen mogelijk op aanvraag ;-)
--
he was fair astonished
--
held his bunnet in his hands
--
A man would look plain ridiculous sitting on yon
--
his mind birling
--
she felt a dirk of guilt
--
she was off to The Droukit Dug
--
one of those stories the Scots tell themselves to feel better about
their defeats
--
bairn
--
brae
--
He was too old to have sex for the sake of it and too young to resist.
--
They drove ont into the last of the day's blue, so pale, haunting and
intense in the way brief things are.
--
Kirsty was aye game.
--
He's a bit of a blether is Donnie, but he doesna haiver.
--
A lifelong underachiever, or a freer man than most - the way one sees
it says more about oneself than about him.
--
her instinctive distrust of jazz guitarists. Too many notes and
implausible chord shapes, too few smiles.
--
wandered through geated glassy cloisters into the church of consumerism
--
they had just stepped back into the great peat bog where myth and
history ooze together
--
He had his tent, stove and sleeping bag in the back, and a full tank
of petrol. He was a free man.
(Voeg een hond, 2 liter water, en 3 letters aan de 2e zin. Dit wordt
dan een beschrijving van mij op mijn gelukkigste ;-)
--
Let's go read some minimalist novels on the tombstones over there.
+++++++
The Bookseller's Daughter ~ Pam Rosenthal (2004)
Ik geloof dat ik in de war was met The Bookseller of Kabul of
zoiets... Dit mooi uitziende boek heb ik ergens opgepikt (boekenruil?
kringloop?) omdat ik dacht dat het vaag bekend voorkwam en het zag er
interessant uit. Helaas is het een soort historisch (en hysterisch
;-) bodice ripper van het soort dat mij echt te lachwekkend wordt om
verder te lezen. Voor grrlies die graag over de Franse revolutie
lezen is het misschien toch een aanrader. Maar zelf kon ik het echt
niet meer serieus nemen toen het meisje al klaarkwam op pagina 15 toen
ze alleen maar _keek_ naar de slapende gewonde man die binnen was
gebracht. And I quote:
'Her breath caught in her throat as though she'd been jolted by the
imagined electricity of his hair. Her gasp became a moan and then a
long shudder, leaving her face hot and her thighs weak and trembling.'
Gaat in de ruildoos.
zoiets... Dit mooi uitziende boek heb ik ergens opgepikt (boekenruil?
kringloop?) omdat ik dacht dat het vaag bekend voorkwam en het zag er
interessant uit. Helaas is het een soort historisch (en hysterisch
;-) bodice ripper van het soort dat mij echt te lachwekkend wordt om
verder te lezen. Voor grrlies die graag over de Franse revolutie
lezen is het misschien toch een aanrader. Maar zelf kon ik het echt
niet meer serieus nemen toen het meisje al klaarkwam op pagina 15 toen
ze alleen maar _keek_ naar de slapende gewonde man die binnen was
gebracht. And I quote:
'Her breath caught in her throat as though she'd been jolted by the
imagined electricity of his hair. Her gasp became a moan and then a
long shudder, leaving her face hot and her thighs weak and trembling.'
Gaat in de ruildoos.
Atlantic Shift ~ Emily Barr (2004)
Erg lekker, de chiquere chicklit zou ik dit noemen. Een jong en mooie
celliste die meer beroemd is om haar uiterlijk dan haar spel heeft
(uiteraard) een donkere geheim in haar verleden. Thriller elementen
mengen zich met een Rough Guide to New York reisgids idee om het
verhaal te volbrengen. Hapt snel weg. Een vakantie boek per uitstek.
celliste die meer beroemd is om haar uiterlijk dan haar spel heeft
(uiteraard) een donkere geheim in haar verleden. Thriller elementen
mengen zich met een Rough Guide to New York reisgids idee om het
verhaal te volbrengen. Hapt snel weg. Een vakantie boek per uitstek.
Vertraging ~ Tim Krabbé (1994)
Klein boekje voor 'noodgevallen' op reis. Over een man die een oude
vriendin bezoekt terwijl hij 3 uur te wachten heeft op een vliegtuig
in Australia. Zelfde beklemmende sfeer als in Spoorloos. Geen sterke
aanbeveling, maar het was lekker leesvoer en met opvallend veel
bewaarbare citaten voor zo'n dun boekje. Achtergelaten in een hostel
met een Weimeraner in Puerto Varas.
--
Als tegenprestatie voor het mooie snoepreisje had hij het als zijn
taak gezien om voor die mensen, die zo ver van hun geboortegrond
leefden, een pratende porseleinen windmolen te zijn.
--
Iedere reden om iets nutteloos te doen was even goed als elke andere
--
Het lukte hem niet zich daar een voorstelling van te maken - hij wilde
dat hij er al was, om te kunnen spieken in de werkelijkheid
--
die uitbundig danste en tegelijk strak, als een kind dat in woeste
kleuren kleurt maar binnen de lijntjes.
--
Het was een plectigheid, plechtig dóór het neuken, maar haast te
plechtig óm te neuken.
--
Hij had een sprookjesboek in zijn hand - een sprookjesboek waar hij
binnen moest gaan
--
Toen was het makkelijk om verliefd te zijn, wat nog niet gevormd is
past altijd. Nu hebben wij een leven, nu past niet alles meer.
--
die konden zo weer een nieuw uitzichtloos bestaan opbouwen.
--
Of waren wegrestaurantjes en een 2ehands Ford Falcon juist de
clichéromantiek van de jetset?
--
de angst dat er nu niets anders meer te verzinnen was dan gelukkig zijn.
--
wat kon er op de vervulling van een droom anders volgen dan leegte?
--
Laatste motel, laatste nacht in Australie, laatste kangoeroe: hij ging
naar huis.
(last hostel, last nacht in Patagonia, last ñandú, she was going home...)
--
vegerig verlicht door het dashboard
--
Moest je je maar ontwikkelen en ontwikkelen, steeds een ander, wijzer
iemand worden? Of was het juist moedig en mooi om ergens stil te
blijven staan en iets te _zijn_, al was dat een kind?
--
Een keus maken, daar ging het om, Niet of het de goede keus was -
juist de verkeerde was goed, daar was meer kracht voor nodig.
+++++
vriendin bezoekt terwijl hij 3 uur te wachten heeft op een vliegtuig
in Australia. Zelfde beklemmende sfeer als in Spoorloos. Geen sterke
aanbeveling, maar het was lekker leesvoer en met opvallend veel
bewaarbare citaten voor zo'n dun boekje. Achtergelaten in een hostel
met een Weimeraner in Puerto Varas.
--
Als tegenprestatie voor het mooie snoepreisje had hij het als zijn
taak gezien om voor die mensen, die zo ver van hun geboortegrond
leefden, een pratende porseleinen windmolen te zijn.
--
Iedere reden om iets nutteloos te doen was even goed als elke andere
--
Het lukte hem niet zich daar een voorstelling van te maken - hij wilde
dat hij er al was, om te kunnen spieken in de werkelijkheid
--
die uitbundig danste en tegelijk strak, als een kind dat in woeste
kleuren kleurt maar binnen de lijntjes.
--
Het was een plectigheid, plechtig dóór het neuken, maar haast te
plechtig óm te neuken.
--
Hij had een sprookjesboek in zijn hand - een sprookjesboek waar hij
binnen moest gaan
--
Toen was het makkelijk om verliefd te zijn, wat nog niet gevormd is
past altijd. Nu hebben wij een leven, nu past niet alles meer.
--
die konden zo weer een nieuw uitzichtloos bestaan opbouwen.
--
Of waren wegrestaurantjes en een 2ehands Ford Falcon juist de
clichéromantiek van de jetset?
--
de angst dat er nu niets anders meer te verzinnen was dan gelukkig zijn.
--
wat kon er op de vervulling van een droom anders volgen dan leegte?
--
Laatste motel, laatste nacht in Australie, laatste kangoeroe: hij ging
naar huis.
(last hostel, last nacht in Patagonia, last ñandú, she was going home...)
--
vegerig verlicht door het dashboard
--
Moest je je maar ontwikkelen en ontwikkelen, steeds een ander, wijzer
iemand worden? Of was het juist moedig en mooi om ergens stil te
blijven staan en iets te _zijn_, al was dat een kind?
--
Een keus maken, daar ging het om, Niet of het de goede keus was -
juist de verkeerde was goed, daar was meer kracht voor nodig.
+++++
maandag 27 juli 2009
Island Madness ~ Tim Binding (1998)
Looking in my box of books-to-be-read for something suitable for reading on this weekend I came across this one. The title at least seemed appropriate. It's about the occupation of Guernsey during most of WW2. Interesting and very readable up till now, though now and then the author does make a slip into the most ridiculously sexist sounding language. I'm not quite sure whether he doesn't realise how daft it sounds or if he's consciously mimicking the attitudes of the time he's writing of. But the occasional references to women 'bouncing around on' or 'being ridden by' various officer types jars gratingly with the rest of his writing style. Will write more when I finish it.---
A week later - here is the bit I wrote for the Boekgrrls:
Guernsey 1943. Een stukje geschiedenis dat ik erg weinig van wist. Nederlands zeggen weleens dat de Britten niet echt weten hoe het was in de oorlog want ze waren niet bezet, maar dit klein stukje van de UK was wel door de Duitsers bezet. Ik heb er best lang over gedaan om dit boek te lezen. Waarom weet ik eigenlijk niet want het was best boeiend; goed geschreven, interessant verhaal. Maar het miste voor mij net dat geheime ingredient dat van een goed boek een geweldig boek kan maken. De karakters kwamen niet echt volledig tot leven. Ik raakte ook af en toe in de war omdat de Duitsers soms genoemd werden bij hun namen en soms bij hun rangen. Ik kon nooit onthouden welke naam nou bij welke rang hoorde. Maar voor iemand die graag over Morele Dillemma's nadenk is dit een ideal boek. De locale vrouwen die naar bed gingen met de Duitsers om aan eten te komen voor hun families, de mensen die voor ze moesten werken/zaken met ze doen. Waren ze allemaal 'fout' of maakte ze gewoon de beste van een slechte situatie? Hoeveel keuzes waren er? De Duitsers die daar eigenlijk niet wilden zijn, die droomde van een rustig leventje zoals de eilanders hadden voor hun komst. Op de gesloten gemeenschap dat een eiland is, zijn alle Grote Vragen op een of ander manier geconcentreerd. De mensen zijn erg op elkaar aangewezen. Een perfect boek om op Guernsey zelf te lezen natuurlijk.
--
his mother used to hold BBC parties once a week. Everyone would bring something, a plate of biscuits, a pot of jam, a rhubarb cake, and they would drink blarkberry-leaf tea listening to their guest of honour, brought out from its hiding place and set down in the centre of the table on a folden linen napkin.
--
Ned studied the photograph. (hier volgt een mooie en gedetailleerde beschrijving van de foto op de kaft. Ik citeer een deel hiervan.)
[...] She strode amongst them like a circus trainer surrounded by her favourite lions.
--
Those he spoke to thought no more of it, for the news of his tragedy had not travelled then. though it seemed to follow him in his wake like the draw of a great ship, churning the settled ground of occupation for the scavengers to wheel about in heady excitement.
--
like the townsfolk pressed against the stone walls, for the slow 3/4 of a mile march up to the sloping cemetery and the eternal view of the sea.
+++++
vrijdag 24 juli 2009
All Passion Spent ~ Vita Sackville-West (1931)
Lady Slane (88) wordt weduwe en, tegen alle verwachtingen van haar verschrikkelijke kinderen, gaat een heel andere leven leiden dan wat ze van haar hadden verwacht. Ze gaat in een heel klein huis in Hampstead wonen en verbiedt alle kleinkinderen (en zEker alle klein-klein-kinderen!) om haar daar te bezoeken. Ze wil rust en ruimte voor zichzelf, en gezelschap alleen van mensen die ze zelf uitkiest. De beschrijvingen van de leuke kanten van ouder worden zijn mooi. De beschrijvingen van haar hoofdzakelijk kleindenkend en burgerlijke kinderen zijn scherp. Het leest erg snel weg, dit pareltje.
--
To reckon by achievements was to make a concession to the prevailing system of the world.
--
Edith, the youngest, who was always flustered and always trying to confine things into the shape of a phrase, like pouring water into a ewer, but great gouts of meaning and implication invariably ran over and slopped about and were lost.
+++
--
To reckon by achievements was to make a concession to the prevailing system of the world.
--
Edith, the youngest, who was always flustered and always trying to confine things into the shape of a phrase, like pouring water into a ewer, but great gouts of meaning and implication invariably ran over and slopped about and were lost.
+++
Big Women ~ Fay Weldon (1997)
I think it's been 20 years since my last Weldon. She made the mistake of mixing up the Forth and the Tay Bridges once and I swore I would never read her again. Maar ach, ik word blijkbaar milder met de jaren en toen Big Woman op mijn boekenpad kwam, nam ik het mee. En het was erg lekker, moet ik zeggen. Typisch Weldon, korte hoofdstukken, scherp en duidelijke taal. Het verhaal gaat over het geboorte van een
feministische uitgeverij. Met de levens van de bijbetrokken vrouwen over de volgende 20+ jaren. Ik vond dit boek soms bijna een soort parodie van haar eerdere boeken. Terugkijkend op de roerige 70er jaren met een knipoog.
---
Alice was all mind and very little matter: she was an academic:
asexual, as if too much thought had sucked her body dry.
--
Now she's dead and the person I want to discuss her death with most is her.
(Deze zin vond ik ineens zO tragisch...)
++++
The Buenos Aires Quintet - Manuel Vázquez Montalban (1999)
Read in 10 days from Amsterdam to Rio Gallegos via Madrid, Buenos Aires and Ushuaia. Felt very disjointed but that´s perhaps not surprising. Strange book, sometimes very ´plat´ thriller type met veel doden en bloed enzo en dan weer ineens komt er een briljante citaat over het zin van het leven/reizen/cultuur. (Sorry, bedacht me ineens dat ik dit weer naar de grrls schrijft ipv mijn blog! Schrijf
nu in Rio Gallegos, kan ik het boek hier achterlaten morgen.) Ik geloof dat als ik het niet ´hier´ had gelezen had ik het allang aan de kant gezet maar juist door de herkenning (van straatnamen, gewoontes, dat soort kleine dingen) was het weer juist het perfecte boek voor het begin van mijn reis. Het verhaal is redelijk ingewikkeld maar het hoofd thema is dat een detective uit Barcelona gaat op zoek naar een
verdwenen nichtje van een oom van hem (een ´cousin´ van hem dan - Nederlands heeft weer niet een aparte woord hiervoor...). Vaak was ik totaal de weg kwijt met alle personen die komen en gaan door het verhaal, maar af en toe waren er briljante stukjes. Vooral het einde leest als een soort versie van de film The Cook, the Thief, his Wife and her Lover. Moord in een keuken tijdens een gourmet diner.
-----
Her age showing some attractive wrinkles and an ironic filter for everything she sees.
--
(over de vrouwen die nog steeds protesteren over hun verdwenen kinderen in Buenos Aires)
Few local people are looking on,only a few tourists who perhaps are ethical tourists, perhaps not. Feelings of emoton, curiosity and indifference in equal measure, there´s even a certain annoyance in the air among the passers-by, because of the ´bad reputation´this insistence on historical memory gives the city.
--
empty dock warehouses, falling into ruin, poetically obsolete and useless
--
Culture doesn´t teach you how to live. It´s nothing more than a mask for fear and ignorance. For death. Take a cow on the pampas...[...] say you kill it, and eat it raw. Everyone would point at you: look at that barbarian, that savage. If on the other hand you catch the cow, kill it, slice up skilfully, roast it, and then put sauce on it: that´s culture. A disguise for cannibalism.
--
Not even nation states have sovereignty any more. We´re ruled by multinationals, by monetary funds, by fixed prices, by Yankee Doodle soldiers.
--
A driver has a flat tyre and thinks to himself: I don´t like where I came from, and I don´t like where I´m going to. So why am I in such a hurry to get the tyre changed? (Brecht)
--
you get back to the really important things in life - killing and eating
--
What´s better: to be a postman or a writer? Being a postman is more secure; and anyway, where would writers be without postmen?
--
As if the flavours help him find his way home, he feels more at ease and begins to enjoy himself.
--
Books, books. Real life is outside books, you know. But it always ends up in books. Everything that´s done - good or bad - finds its way into books in the end.
--
We´ve burnt all the doors. Doors shouldn´t exist - they´re a bourgeois invention. There were no doors in noble savages´ houses.
(oja, bijna vergeten, hij brandt ook veel boeken, erg vreemd)
--
Don Vito slumps into the office armchair, exhausted by the tango that is his life.
--
Carvalho enjoys Buenos Aires cafés, where alongside the wooden panels and polished metal you can enjoy a space where time is on your side.
--
(Over Robinson Crusoe) So it is not an innocent myth, but rather an attempt to explain man´s position in the world as that of an individual who can dominate it thanks to his experience, his intelligence and the support of Providence. Defoe sets out the Philosophy of the ascendant, all-conquering bourgeoisie
--
The buzz of young people chatting, consuming breakfasts, books, jokes, reaches his ears like a distantly familiar sound landscape. (hostel in Ushuaia)
--
When Argentina was a rich and civilized country, we had the finest and best-kept cars in the world. D´you know when I first realized how bad things had become? When I saw that people didn´t bother to fix the dents in their cars, or to whitewash their tyres.
--
They walk back to Carvalho´s apartment, his bag full of death, his head full of plans for cooking.
--
He boards the train in Retiro station, with its distant echoes of Victorian splendour.
(ik was hier mijn eerste dag, het heeft inderdaad een soort verlepte
schoonheid, fallen grandure)
--
People have lost all respect for the telephone, he thinks, and talk and talk without realizing that beyond the person they are talking to,in the basements of the telephone companies there are Lilliputian accountants rubbing their hands with glee at the profits they are making thanks to all these blabbermouths.
--
he did not really believe Australia existed.
+++++++
nu in Rio Gallegos, kan ik het boek hier achterlaten morgen.) Ik geloof dat als ik het niet ´hier´ had gelezen had ik het allang aan de kant gezet maar juist door de herkenning (van straatnamen, gewoontes, dat soort kleine dingen) was het weer juist het perfecte boek voor het begin van mijn reis. Het verhaal is redelijk ingewikkeld maar het hoofd thema is dat een detective uit Barcelona gaat op zoek naar een
verdwenen nichtje van een oom van hem (een ´cousin´ van hem dan - Nederlands heeft weer niet een aparte woord hiervoor...). Vaak was ik totaal de weg kwijt met alle personen die komen en gaan door het verhaal, maar af en toe waren er briljante stukjes. Vooral het einde leest als een soort versie van de film The Cook, the Thief, his Wife and her Lover. Moord in een keuken tijdens een gourmet diner.
-----
Her age showing some attractive wrinkles and an ironic filter for everything she sees.
--
(over de vrouwen die nog steeds protesteren over hun verdwenen kinderen in Buenos Aires)
Few local people are looking on,only a few tourists who perhaps are ethical tourists, perhaps not. Feelings of emoton, curiosity and indifference in equal measure, there´s even a certain annoyance in the air among the passers-by, because of the ´bad reputation´this insistence on historical memory gives the city.
--
empty dock warehouses, falling into ruin, poetically obsolete and useless
--
Culture doesn´t teach you how to live. It´s nothing more than a mask for fear and ignorance. For death. Take a cow on the pampas...[...] say you kill it, and eat it raw. Everyone would point at you: look at that barbarian, that savage. If on the other hand you catch the cow, kill it, slice up skilfully, roast it, and then put sauce on it: that´s culture. A disguise for cannibalism.
--
Not even nation states have sovereignty any more. We´re ruled by multinationals, by monetary funds, by fixed prices, by Yankee Doodle soldiers.
--
A driver has a flat tyre and thinks to himself: I don´t like where I came from, and I don´t like where I´m going to. So why am I in such a hurry to get the tyre changed? (Brecht)
--
you get back to the really important things in life - killing and eating
--
What´s better: to be a postman or a writer? Being a postman is more secure; and anyway, where would writers be without postmen?
--
As if the flavours help him find his way home, he feels more at ease and begins to enjoy himself.
--
Books, books. Real life is outside books, you know. But it always ends up in books. Everything that´s done - good or bad - finds its way into books in the end.
--
We´ve burnt all the doors. Doors shouldn´t exist - they´re a bourgeois invention. There were no doors in noble savages´ houses.
(oja, bijna vergeten, hij brandt ook veel boeken, erg vreemd)
--
Don Vito slumps into the office armchair, exhausted by the tango that is his life.
--
Carvalho enjoys Buenos Aires cafés, where alongside the wooden panels and polished metal you can enjoy a space where time is on your side.
--
(Over Robinson Crusoe) So it is not an innocent myth, but rather an attempt to explain man´s position in the world as that of an individual who can dominate it thanks to his experience, his intelligence and the support of Providence. Defoe sets out the Philosophy of the ascendant, all-conquering bourgeoisie
--
The buzz of young people chatting, consuming breakfasts, books, jokes, reaches his ears like a distantly familiar sound landscape. (hostel in Ushuaia)
--
When Argentina was a rich and civilized country, we had the finest and best-kept cars in the world. D´you know when I first realized how bad things had become? When I saw that people didn´t bother to fix the dents in their cars, or to whitewash their tyres.
--
They walk back to Carvalho´s apartment, his bag full of death, his head full of plans for cooking.
--
He boards the train in Retiro station, with its distant echoes of Victorian splendour.
(ik was hier mijn eerste dag, het heeft inderdaad een soort verlepte
schoonheid, fallen grandure)
--
People have lost all respect for the telephone, he thinks, and talk and talk without realizing that beyond the person they are talking to,in the basements of the telephone companies there are Lilliputian accountants rubbing their hands with glee at the profits they are making thanks to all these blabbermouths.
--
he did not really believe Australia existed.
+++++++
Fat Man in Argentina - Tom Vernon (1990)
Reisverhaal van een man die verschillende stukjes door Argentina fietste. Hij schijnt ook tv (kook?) programmas gemaakt te hebben en is daar redelijk bekend van in de UK, maar ik ken hem dus niet. Uitgelezen in Puerto Natales, Chile, nadat ik zelf een dagje 'meegefietst' had. Even wat citaten bewaren en dan kan ik het boek loslaten. Hij schrijft wel lekker, deze fatman. Af en toe moest ik hardop lachen. Voor de rest was het plezier van het boek voor mij vooral een feest der herkenning natuurlijk.
elma
--
I passed a restaurant whose window contained a complete and gigantic camp fire - whole trunk logs , glowing red among its white ashes. Around it, crucified on stainless steel crosses were several sheep, goats and gigantic pieces of cow.
--
There was great brutality and deprivation in the lives of the gauchos, but also poetry, honour and good fellowship: and if you call someone a gaucho today, it means that he s the type to do anything for anybody.
--
Man on horse is always more impressive than man without horse, but some of these had an element of assertive glamour about them that made them stars. It was difficult to see where man began and horse left off. They did not ride, they joined.
--
if you have never smelt a bull covered with mayonnaise you have never smelt mayonnaise at full power.
--
Argentines seem to feel very warm towards the Scots.
--
Patagonia is part place, part legend. It was discovered on a legendary voyage: it was given a legendary name, the land of giants: and it is legendary still - a country to which people have come seeking more than really exists on the windswept plains, or even in the fertile valleys of the rivers and mountains. They have followed some vision [...] and the drive of their fantasy, followed by the necessity of enduring its real consequences, has often made some sort of dream come true.
--
I pedalled frantically, in an effort to keep up their delusion that I was some sort of sporting character,m until the were lost behind me, and I could relapse into my usual crawl.
--
(over honden) They have a perky independence, too: and you will often see a small pack of them self-importantly inspecting the town, trotting across the traffic with the greatest equanmity.
--
mortgages hardly exist in Argentina´s unstable economy
--
El Bolson to Chubut
--
As in many towns in Argentina, you could see the gap between private enterprise and public life. ( It was the same sort of gap that has developed in Britain - but at home there had been time to pave the streets first..)
(hier moest ik vaak aan denken daaro, toen ik weer struikelde over straat, of fietste op een weg dat op de kaart eruitzag als een 'echte' weg, maar in realiteit maar een stoffige en stenige zooitje was - dat hadden we in Europa ook kunnen hebben als we niet eerst zoveel eeuwen civilisatie had gehad)
--
Not for him the Patagonian pace of life (which even has its own verb, patagonisar, to amble like a Patagonian, to take things slowly).
--
rico = lekker
lindo = mooi
(dit zijn 2 Argentijnse woorden die ik nooit op Spaanse les heb geleerd maar die daar net zo veel gehoord zijn als hun Nederlands equivalenten)
--
the vast, implacable, unforgettable Andes
--
the calmest period in Patagonia is autumn
++++++++++++++
elma
--
I passed a restaurant whose window contained a complete and gigantic camp fire - whole trunk logs , glowing red among its white ashes. Around it, crucified on stainless steel crosses were several sheep, goats and gigantic pieces of cow.
--
There was great brutality and deprivation in the lives of the gauchos, but also poetry, honour and good fellowship: and if you call someone a gaucho today, it means that he s the type to do anything for anybody.
--
Man on horse is always more impressive than man without horse, but some of these had an element of assertive glamour about them that made them stars. It was difficult to see where man began and horse left off. They did not ride, they joined.
--
if you have never smelt a bull covered with mayonnaise you have never smelt mayonnaise at full power.
--
Argentines seem to feel very warm towards the Scots.
--
Patagonia is part place, part legend. It was discovered on a legendary voyage: it was given a legendary name, the land of giants: and it is legendary still - a country to which people have come seeking more than really exists on the windswept plains, or even in the fertile valleys of the rivers and mountains. They have followed some vision [...] and the drive of their fantasy, followed by the necessity of enduring its real consequences, has often made some sort of dream come true.
--
I pedalled frantically, in an effort to keep up their delusion that I was some sort of sporting character,m until the were lost behind me, and I could relapse into my usual crawl.
--
(over honden) They have a perky independence, too: and you will often see a small pack of them self-importantly inspecting the town, trotting across the traffic with the greatest equanmity.
--
mortgages hardly exist in Argentina´s unstable economy
--
El Bolson to Chubut
--
As in many towns in Argentina, you could see the gap between private enterprise and public life. ( It was the same sort of gap that has developed in Britain - but at home there had been time to pave the streets first..)
(hier moest ik vaak aan denken daaro, toen ik weer struikelde over straat, of fietste op een weg dat op de kaart eruitzag als een 'echte' weg, maar in realiteit maar een stoffige en stenige zooitje was - dat hadden we in Europa ook kunnen hebben als we niet eerst zoveel eeuwen civilisatie had gehad)
--
Not for him the Patagonian pace of life (which even has its own verb, patagonisar, to amble like a Patagonian, to take things slowly).
--
rico = lekker
lindo = mooi
(dit zijn 2 Argentijnse woorden die ik nooit op Spaanse les heb geleerd maar die daar net zo veel gehoord zijn als hun Nederlands equivalenten)
--
the vast, implacable, unforgettable Andes
--
the calmest period in Patagonia is autumn
++++++++++++++
Een Tafel vol Vlinders ~ Tim Krabbé (2009)
Ik vond hem wel lekker, dit boekenweekgeschenk. Ik heb eerder 2 boeken van Krabbé gelezen: Het Gouden Ei (meesterlijk verfilmd onder de naam Spoorloos, door hetzelfde regisseur die zo'n verschrikkelijke film maakte van 2 Vrouwen van Mulisch) en, vorige maand pas, tijdens mijn reis, Vertraging. Allebei van die korte boeken vol duistere dreigingen. Net als deze. Heerlijke tussendoortjes schrijft hij. Doet hij ook wel eens aan dikkere boeken? Veel over de problemen van
'gedeelde' kinderen. Ik verbaasde me een beetje over hoe makkelijk Fred zijn 'halve Bram'toegewezen kreeg, aangezien hij niet de vader was en eigenlijk maar een korte relatie had met de moeder. Had hij Bram in die tijd officieel geadopteerd? Blijft een beetje vaag. Maar dit is maar een klein technische punt. Verder geloofde ik wel in de emoties in het verhaal, en dat is natuurlijk wat telt.
elma
--
Misschien had hij geen zin meer om tweemaal per week iemand anders te worden en bleef hij nu voor het gemak steeds een Bram did daar zo'n beetje tussenin zat.
--
overlevingstochten in de Sahara die nog nooit door iemand níet waren overleefd en waarbij je mede-overlevers klaagden over de soep in een restaurant
--
Soms ergerde hij zich aan Brams zuiverheid, zijn gebrek aan slechte smaak.
--
hoe groot de gevaren ook zouden zijn die hem wachtten; aan het grootste gevaar zou hij ontsnappen - confectie.
--
hij de herinneringen aan zijn reis niet wilde laten vervangen door onveranderbare beelden
+++++
Voyage of HMS Beagle - Charles Darwin (1839)
Onderstaande stuk had ik in draft en maak ik nu af met wat meer citaten onderaan plakken. Ik heb erg genoten van dit boek. Tijdens mijn eigen Voyage heb ik het uitgeleend aan een Canadees dokter die het boek in zijn studietijd had gelezen en graag wat passages wilde herlezen. Het is veel en veel toegankelijker dan je ooit zou kunnen denken, echt een aanrader.
==============
Oftewel ' Journal of Researches into the Geology and Natural History of the Various Countries visited during the Voyage of HMS Beagle round the World´ zoals het geschreven is op de schitterend titelpagina van mijn editie uit 1910. Die ook nog toevallig bijna precies hetzelfde vaalgroen kleur heeft als het broek die ik aan had voor het meeste van mijn eigen Voyage langs de kust van Chile. (Erg Nutteloos Detail heet dit geloof ik ... :-)
Ik had eigenlijk verwacht dat het misschien 'zwaar' zou lezen en had gedacht dat het dus niet zo heel snel zou gaan, maar het leest eigenlijk erg lekker weg. Ik ben zelfs bang dat ik een ander boek gauw moet zien te regelen anders zit ik misschien ergens halverwege op de boot zonder geschikte leesvoer! (Ik schrijf dit nu in Puerto
Natales, voor vertrek en ben bijna al op pagina 100.) Hij schrijft erg aanstekelijk over alle (maar dan ook Alle) details van wat hij ziet. Als iemand ooit een cursus Descriptive Writing wil volgen hoeven ze alleen maar Darwin te lezen, want die man weet wat beschrijven inhoudt. Tegenwoordig zou een biologie boek veel foto's hebben, maar Darwin deed maar meer met de ' als een schilderij een
duizend woorden kan zeggen dan doe ik maar die 1000 woorden ipv de foto...' . En het is alles behalve saai. Ik kan me af en toeheerlijk irriteren aan zijn woordkeus, hoe veel ik mijn best doe om te realiseren dat hij een man van zijn tijd was en de gedachten van blanke witte mannen van die tijd waren nu eenmaal anders dan hoe we nu denken... Maar moet je horen, over 2 soorten vogels:
'Both are of a tame and stupid disposition and are so unaccustomed to visitors, that I could have killed any number of them with my geological hammer.' Waarom 'stupid'? Waarom niet 'trusting' of 'unafraid'.
Of dit dan: 'This spot is notorious from having been,for a long time, the residence of some runaway slaves, who, by cultivating a little ground near the top, contrived to eke out a subsistence. At length they were discovered, and a party of soldiers being sent, the whole were seized with the exception of one old woman, who, sooner than again be led into slavery, dashed herself to pieces from the summit of the mountain. In a Roman matron this would have been called the noble love of freedom: in a poor negress it is mere brutal obstinacy.'
!!!???¡¡¡¿¿¿
Of: 'I was crossing a ferry with a negro,who was uncommonly stupid.
In endeavouring to make him understand, I talked loud, and made signs'
Ach en dan vergeef ik hem weer al zijn grofheden, want hij kAn best mooi schrijven...
'At this elevation the landscape attains its most brilliant tint; and every form, every shade, so completely surpasses in magnificence all that the European has ever beheld in his own country, that he knows not how to express his feelings.'
'The day has passed delightfully. Delight itself, however, is a weak term to express the feelings of a naturalist who, for the first time, has wandered by himself in a Brazilian forest.'
Het is ook leuk dat dit Darwin is in zijn pre-Darwinian tijdperk (als jullie me nog volgen dan...). Wat wij nu allemaal als Darwinism kennen, had hij zelf nog niet bedacht. Hij is nog aan het denken, hij refereert naar andere biologen van die tijd, vaak op roddelachtige toon: ' Lamarck would have been delighted with this fact, had he known it, when speculating (probably with more truth than usual with
him) on the gradually acquIred blindness [...]'
En het is uiteraard leuk dat hij dingen opmerkt die mij ook opgevallen zijn. De enorm hoeveelheid roofvogels. Hij geeft ook een verklaring voor: ´In their habits they well supply the place of our carrion crows, magpies, and ravens; a tribe of birds widely distributed over the rest of the world, but entirely absent in South America.'
Voor wie een beeld van Darwin heeft van een geleerde man met een schrijfboekje die rustig alles observeerd, niets is verder van de waarheid. Hij was een drukke jager, heeft heel veel beesten zelf gedood, ontveld en geprepareerd. Hij gallopeerde wild over de pampa met de gauchos, leerde hoe hij een bolas moest gebruiken (2 stenen aan
een touw, om ñandù's te vangen/doden). Ik vind het alleen jammer dat hij in dit boek niets vertelt over de schip en de reis daarmee. Iedere hoofdstuk begint met de volgende plaats aan land.
------
There is high enjoyment in the independence of the Gaucho life - to be able at any moment to pull up your horse, and say, ' Here we will pass the night.'
--
The scene, however, was novel, and a little danger, like salt to meat, gave it a relish.
--
Colonia del Sacramiento. [...] It is very ancient; and the irregularity of the streets, and the surrounding groves of old orange and peach trees, gave it a pretty appearance.
(ha, ik heb hier 15 million foto's genomen!)
--
we had now on board, York Minster, Jemmy Button and Fuegia Basket.
(dit is zO leuk om die mensen in dit boek tegen te komen! Ze zijn oorspronkelijke bewoners van Tierra del Fuego die een paar jaar in Engeland hebben doorgebracht - ik heb veel over ze gelezen in verschillenden museums en nu ineens verschijnen ze in Darwin's boek! Het is een beetje zoals dat moment in een David Mitchell boek wanneer
je een karakter ineens tegen komt die je 'ken' van een ander verhaal.
Maar dit zijn Echte mensen! Heerlijk!)
--
The mountains were here about 3000 feet high, and terminated in sharp and jagged points. They rose in one unbroken sweep from the water's edge, and were covered to the height of 14 or 1500 feet by the dusky-coloured forest. It was most curious to observe, as far as the eye could range, how level and truly horizontal the line on the mountain side was, at which trees ceased to grow; it precisely resembled the high-water mark of drift-weed on a sea-beach.
--
It is scarcely possible to imagine any thing more beautiful than the beryl-like blue of these glaciers.
--
The perfect equality among the individuals composing the Fuegian tribes, must for a long time retard their civilization. As we see those animals, whose instinct compels them to live in society and obey a chief, are most capable of improvement, so is it with the races of mankind.
--
The Cordillera, however, viewed from this point, ow the greater part of their beauty to the atmosphere through which they are seen. When the sun was setting in the Pacific, it was admirable to watch how clearly their rugged outlines could be distinguished, yet how varied and how delicate were the shades of their colour.
--
The paths were very bad, but both the geology and scenery amply repaid the trouble.
--
The setting of the sun was glorious; the valleys being black, whilst the snowy peaks of the Andes yet retained a ruby tint.
--
The volcano of Osorno was spouting out volumes of smoke. This most beautiful mountain, formed like a perfect cone, and white with snow,
stands out in front of the Cordillera.
--
Everyone on this road acts on a 'hail fellow well met' fashion
--
Their expression is generally grave, and even austere, and possesses much character.
--
When we reached the crest and looked backwards, a glorious view was presented. The atmosphere serplendently clear; the sky an intense blue; the profound valleys; the wild broken forms; the heaps of ruins, piled up during the lapse of ages; the bright-coloured rocks, contrasted with the quiet mountains of snow; all these together
produced a scene no one could have imagined. [...] I felt glad that I was alone: it was like watching a thunderstorm, or hearing in full orchestra a chorus of the Messiah.
--
These lizards, when cooked, yield a white meat, which is liked by those whose stomachs soar above all prejudices.
--
It is the fate of most voyagers, no sooner to discover what is most interesting in any locality, than they are hurried from it
--
Only the other day I looked forward to this airy barrier as a definite point in our voyage homewards; but now I find it, and all such resting-places for the imagination, are like shadows, which a man moving onwards cannot catch.
--
The varieties of man seem to act on each other in the same way as different species of animals - the stronger always extirpating the weaker.
--
It has been said, that the love of the chase is an inherent delight in man - a relic of an instinctiove passion. If so, I am sure the pleasure of living in the open air, with the sky for a roof and the ground for a table, is part of the same feeling; it is the savage returning to his wild and native habits. I always look back to our boat cruises, and my land journeys, when through unfrequented countries, with an extreme delight, which no scenes of civilisation could have created.
---
But I have too deeply enjoyed the voyage, not to recommend any naturalist [...] to start on travels [...] He may feel assured, he will meet with no difficulties or dangers, excepting in rare cases, nearly so bad as he beforehand anticipates. In a moral point of view, the effect ought to be, to teach him good-humoured patience, freedom from selfishness, the habit of acting for himself, and of making the best of every occurrence. [...] Travelling ought also to teach him distrust; but at the same time he will discover, how many truly kind-hearted people there are, with whom he never before had, or ever again will have any further communication, who yet are ready to offer him the most disinterested assistence.
(Dit zijn de laatste woorden van het boek - prachtige zinnen om te gebruiken in de inleiding van welke backpackers gids dan ook.)
++++++++++++
donderdag 23 juli 2009
The Last van Gogh ~ Alyson Richman (2006)
Lijkt erg op een Tracy Chevalier boek. Lekker leesbaar verhaaltje, het verhaal achter een schilderij, oftewel 'hoe het had kunnen gaan'. Fictie met een voet, ok, een teentje dan soms, in de werkelijk geschiedenis. Ik houd er best wel van, al moet je niet te veel achter elkaar lezen anders word je verfziek. Dit is een prima vakantieboek, zeker als je in de buurt van Auvers-sur-Oise bent, zoals ik was toen ik dit schreef. (Deel 1 van dit verhaal is dan weer hier)
--
'when autumn comes you'll see how it will all change before your eyes!'
(ach, en als lezer weet je dan natuurlijk dat hij de herfst niet gaat halen...)
--
How does one paint beauty, using color and creating an aesthetically
satisfying painting, while also alluding to despair?
+++
Wild Berries ~ Yergeny Yevtushenko (1981)
>> yvonnep wrote:
>> ---------
>> Ach, is Jevtoesjenko in een vertaling uitgekomen. Wauw! Ik vond het een van
>> de mooiste boeken die ik las. Ooit. Dus. Lees hier:
hmm... ik heb het uit. Ik vond het ...niet een van de mooiste boeken die ik ooit las. (Ook niet de lelijkste ;-) Ik vond het een loshangend geheel. Al die verhalen met een vage link - en dat niet op z'n Mitchells, met iedere keer zo'n bevredigend 'aha' moment. Nee het was meer een kwestie van 'Eh, was dat nou de link of heb ik de naam verkeerd?' Ik kon er niet zo veel mee. Desalniettemin, heb ik best veel geëzeloord.
elma
---
When he finally peered through the porthole at a tiny earth, he thought: It's a good thing I didn't fly earlier, this is the right time for me.
--
An unexpected pothole in the road of life, you might say.
--
Love is astonishment.
--
during his travels [he] believed most of all in his own will and chance. This combination - willpower and chance - armed him with supreme confidence
--
Nobody's ever come back from the other world and told us what it's like, that world. Maybe that's what it was invented for, to make man fear punishment [...] Maybe there's no punishment at all, but the fear itself is a punishment while you're alive. Now that they've flown up into space, photographed the moon and the other planets, and didn't find any other world, there's less fear. And less fear means more
sin.
--
Being on his own in the taiga filled Seryozha with joyous dignity and masculine strength - the kind that expands inside a man as he walks and thinks.
--
p118 de beer + cub verhaal - prAchtig (later komt er een andere versie...)
--
The study of history is mankind's warning to itself.
--
are you saying that we should create the same obstacles for our children that we ourselves had to overcome? They'll have their own...'
--
her legs pounded the ceiling, like white searchlights
--
A husband and wife on the street, triumphantly carrying a mirror, the reflection of the clouds swimming in it like swans.
--
Shame and fear are 2 completely different things [...] Shame teaches you to think, and fear keeps you from thinking.
--
Nothing unites people like a campfire.
--
The poems were solid, sharp. The words were firmly bound together. naked nerve endings projected from the lines.
--
They were expecting the arrival of a salon poet, widely known in narrow circles.
(oh wat een mooie term voor BNers! ;-)
--
Socialism, at least ideally, places morality above career. [...] Careerism isn't considered shameful there. On the contrary, careerism is condoned, promoted, elevated to the status of a good deed.
--
how just is it to punish cruelty with cruelty? [...] That might cause justice to grow so sever that it stops being justice.
--
Patagonian folk embroidery (see
laatste stukje + foto ;-)
---
Politics is the result of human weakness. A thinking person does not need to be led;he will never use his freedom to take away the freedom of others. Some people are like that, but not many. There are others who'll immediately translate their freedom into lack of freedom for others, into violence and exploitation. Of course, there aren't many of them, either; they're simply better organized than the thinking people. The majority of people make up the unconscious or semiconscious masses, who don't understand how to use their freedom. They are easily fooled.
--
Progress is a genius with a customer. Without a customer even the greatest ideas of genius will perish, like unknown soldiers in the trenches of the brain's furrows.
++++
Dead Famous ~ Ben Elton (2001)
De ultieme Reality Thriller. Een Big Brother huis. Een moord. Oftewel: One house, 10 contestants, 30 cameras, 40 microphones, one murder... and no evidence. Heerlijk commentaar op de absurditeiten van deze fenomeen. En een strak in elkaar gezette thriller. En grappig. Erg knap gedaan. Een prima hapslikwegboek om te lezen terwijl Godenslaap nachtzwart-en-dreigend op mijn buro nog steeds ligt te wachten tot ik de moed heb verzameld om het weer te proberen. Ik vond de taal in Dead Famous in-tri-ge-rend. Dat verloederde, niets zeggende brabbeltaaltje van de hipste media volk - vele uitdrukkingen waarvan ik nooit gehoord heb. 'Respect' heeft natuurlijk ook hier zijn intrede gedaan, maar er waren veel meer die mij totaal onbekend waren. 'Living it large' bijvoorbeeld. Of 'a big up to'. Alles is 'top'. (Of als overtreffende trap, 'top, top'.) Ik heb veel moderne onzin geleerd. Zoals een van de grappiger recensies in de blurb het zegt: 'Big up to Ben Elton and respect, big time. Top, top book.'
elma
--
'Stress! STRESS!' Colereidge said, in what for him was almost a
shout. 'Not much more than 2 generations ago the entire population of
this country stood in the shadow of imminent brutal occupation by a
crowd of murdering Nazis! A generation before that we lost a
_million_ boys in the trenches. _ A million innocent lads._ Now we
have 'therapists' studying the 'trauma' of getting thrown off a
television game show.'
--
'Surely, Woggle, you're not saying that any type of group organization
is fascism?'
'Yes, I am.'
There was a pause while the 9 people who were trapped in a small house
with this creature from the black latrine took in the significance of
his answer. They were going to have to live with a man who considered
organizing the washing-up tantatmount ot invading Poland.
--
They had all known the codes, the things that they were _supposed_ to
say. The new language of pious self-justification.
--
Fame, [...] the holy grail of a secular age. The cruel and demanding
deity that had replaced God. The one thing. The only thing, it seemed
to Coleridge, that mattered any more. The great obsession, the
all-encompassing national focus, which occupied 90 per cent of every
newspaper and 100 per cent of every magazine. Not faith, but fame.
--
'For instance, I reckon the Dalai Lama is a fookin' ace bloke, because
with him it's all about peace and serenity, ain't it? And at the end
of the day, fair play to him because I really really respect that.'
--
New Sussex is a modern, thrusting, dynamic community, inspector. I do
not like having our customer service profile marred by young women
falling off lavatories with knives in their heads.'
+++
Burning Bright ~ Tracy Chevalier (2007)
Alweer een historisch snoepje van de vrouw van Het Meisje met Parel.
Deze keer is de dichter William Blake de historische kapstok waaraan
het verhaal hangt, maar eigenlijk speelt hij zelf niet zo'n enorme
grote rol in het boek. (Alhoewel... hij is zeker niet Onbelangrijk.)
Hij is de buurman van een familie die verhuist naar London vanuit de
platteland nadat een zoon overlijdt en de vader een kans krijgt om te
werken bij een rondreizende circus. Uiteraard is er een ontluikende
liefde, tussen 2 pre/net-pubers, en hoe hun vriendschap ontwikkelt is
best mooi gedaan. Mooi tijdsbeeld van London in 1792. Enige 'fout'
die mij stoorde was nieteens een fout maar een stuk info dat Chevalier
als American waarschijnlijk mist. In het begin heet de man die de
wagon rijdt die de familie naar London brengt om met de circus te
werken, Smart. Billy Smart's Circus is de grootste, bekendste naam in
de circus wereld in de UK. Dus een Britse lezer denkt gelijk, ha,
leuk, we gaan nu horen hoe die man zijn saaie dorpse leven gaat
verlaten om ook in de circus te gaan - dit is nu het begin van de
Billy Smart circus dynasty!! Maar nee, niets van dit alles. Man gaat
gewoon terug naar huis en we horen er nooit meer wat van. Een zware
teleurstelling voor deze grrl dusss. Een ongelukkige naam keus in de
omstandigheden.
Here an English review
--
that tricky combination of deference and confidence needed for business
--
her rapid transformation from capable countrywoman to anxious
traveller had surprised him
--
He gazed at his wife and she gazed back. To Jem it felt as if they
were holding the ends of a rope and pulling it tight betwen them.
--
The tension between contraries is what makes us ourselves
--
Power unchecked leads to moral tyranny
+++
woensdag 8 juli 2009
Night Train ~ Martin Amis (1997)
Uitgelezen op 19/4/2009
Een heus ordinaire Americaanse thriller uit de pen van de intellectuele Brit Martin Amis. Wie had dAt ooit gedacht? En erg lekker was het ook. Hij heeft de style perfect te pakken, de politie taal, dat hele wereldje. Een heerlijk tussendoortje. Gaat in de ruildoos - lijkt me een goede voor een fundamentele bookcrosser om het
op de juiste plek weer los te laten...
--
Suicide is the night train, speeding your way to darkness. You won't get there so quick, not by natural means. You buy your ticket and you climb on board. That ticket costs everything you have. But it's just a one-way. This train takes you into the night, and leaves you there. It's the night train.
--
At 20 she looked like a model in an ad for those cereals that taste great but also make you shit right.
--
Now the bureaus and the filing cabinets and the endless, endless shite of citizenship, of existence. Bills and wills, deeds, leases, taxes - oh, man, the water torture of staying alive. ThAt's a good reason to end it.
--
(Over politie mensen):
We don't judge you, we can't judge you because whatever you've done it isn't even close to the worst. You're great. You didn't fuck a baby and throw it over the wall. You don't chop up 80 year olds for laughs. [...]
In other words, our standards, for human behaviour, are desperately low.
--
The universe is everything religions are supposed to be, and then some, weird, beautiful, terrifying, but the universe is _the case._
--
A spinning top looks still and stable until the force starts to weaken.
+++
Falling ~ Elizabeth Jane Howard (1999)
Uitgelezen 1/5/2009
Weer zo'n héérlijk 'ik kan niet wachten om verder te lezen' boek. En waarom eigenlijk? Het verhaal is zowat kabbelend to noemen maar toch geschreven met een zeker soort spanning dat maakt dat je graag snel wilt weten hoe het verder gaat. Hoe het afloopt weet je al. Dat wordt verteld in de eerste zin ('She has left me.') En toch zijn de karakters zo fijn getekend dat je gretig iedere detail wilt horen. Nou ja, ikke dan. Deed me vaak aan The Sea, The Sea van Iris Murdoch denken. (Uiteraard is dit boek niet in hetzelfde klasse, maar daar zijn er natuurlijk weinig van! ;-)
(Have just discovered that it's also a film.)
--
His whole life is like a bad part for a good actor
--
But however much water flowed under the bridge, one was still left with the bridge.
vrijdag 3 juli 2009
Ulysses ~ James Joyce (1904)
This is a copy of the mail I sent to my Dutch online bookgroup about spending Bloomsday in Dublin in 2007. By the end of August I'd finished reading Ulysses.
And this is a link to a bookshop I want to visit next time I go. (Just putting it in here so I don't lose it.)
Op 16 juni 1904 heeft James Joyce voor her eerst een wandeling gemaakt in Dublin met zijn toekomstige vrouw Nora. Die dag heeft hij vereeuwigd door alle actie in zijn boek Ulysses op juist die dag plaats te laten vinden. En deze dag is nog steeds iedere jaar gevierd in Dublin door Joyce liefhebbers - een aantal ervan in passende kledij uit die tijd. (Ik bAAlde natuurlijk dat ik daar niet aan mee kon doen met mijn weekendjeweghandbaggage - ik ga zeker ooit terug met een tasvol spullen uit mijn omvangrijke dressing up box! ;-)) De dag heet Bloomsday, naar een van de hoofdkarakters uit het boek, Leopold Bloom.
Aanleiding voor mijn weekendje Dublin was het feit dat ik 2 keer in Ulysses begonnen ben over de jaren en nooit verder ben gekomen dan ongeveer 180 pagina's (van de 600+). Vorige keer dat ik er in strandde besloot ik dat het onmogelijk was om te volgen als je niet de straten van Dublin een beetje kende. Dusss... Bloomsday 2007 heb ik in en om Dublin doorgebracht. Het verhaal begint namelijk in Sandycove, een dorp 20 minuten met de Dart (locale trein) zuid oost van de stad. Op een Martello toren waar Joyce zelf een aantal maanden heeft gewoond. Het torentje is nu een museum en op Bloomsday zijn er de hele dag lezingen daar. En wat komt dat verhaal tot leven als het voorgelezen wordt door een prachtige Iers acteur boven op de toren met de zee als achtergrond geluid/beeld! Terwijl normaliteit ik helemaal niet van voorgelezen worden houd! Maar dit voegde zeker een heleboel toe. Naast de toren kan je zwemmen in zee op de plek waar Buck Milligan zwemt in hoofdstuk een, en als je uit het water komt wordt je opgewacht met thee en een Full Irish Breakfast. (Heb ik ook niet gedaan - nOg een reden om terug te gaan...) Daarna heb ik een aantal (5?) km langs de kust gewandeld naar Dalkey waar hoofdstuk 2 plaatsvindt. Onderweg een flink formaat zeehond gezien die genoot van de mackerel die ook door een paar vissers in grote getallen gevangen werden. Vanaf Dalkey de trein naar Howth genomen, een schiereiland aan de noordkant van Dublin waar een latere deel van de geschreven actie plaatsvindt. Daarna terug de stad in en diverse plekken uit het boek bezocht, o.a. Sweny's shop in Lincoln Place, die nog steeds een drogisterij is (lijkt een beetje op dat oude drogistwinkeltje op Het Neude in Utrecht). In de National Library een expositie over Yeats meegekregen en in de prachtige Long Room van Trinity College veel over Ierland's rol in de Eerste Wereldoorlog geleerd. Op een markt in Temple Bar een biographie van Shane McGowan gescoord (nix met Joyce te maken, toch leuk ;-). Langs de Liffey gelopen, door Monto wat sneller gelopen (in 1904 de hoerenbuurt, nu nog een vrij gevallen wijk die balanceert aan de rand van een volledige optutteling). Ik zag dat er een aantal ramen waren met allemaal hetzelfde beetje kitsch ceramische beeld van een vrouw in de vensterbank. Ze leunt nonchalant achterover, niet echt sexueel, maar toch, er wAs iets met dat beeld vermoedde ik. Later, toen ik langs een 'Gentleman's Club' liep met hetzelfde discrete beeld op de borden buiten, viel bij mij het kwartje. Ach ja, het is wat anders dan rode lichten dan. Langs Grafton en Dame Street, cafe's en kroegen, een kasteel en een ziekenhuis. Muziek en mensen, giegelende grrlies en drinkende daklozen. Dublin is een stad dat bruist van het leven. Opvallend veel stagnight (weekend) groepen - vele grrlies met variaties van roze pruiken/konijnenoren in stretchlimo's. Sentimentele bijna-tranen bij het request-nummer die gezongen werd voor een stel die hun 50 jaar huwelijk aan het vieren waren (uiteraard 'I still love you like you were sweet sixteen' ;-o) Maar wacht, ik dwaal af van Het Boek.
Ulysses is gebaseerd op de struktuur van Homer's Odyssey. Iedere hoofdstuk refereert naar een hoofdstuk van dat verhaal. Homer's held reisde wat verder en wat langer maar blijkbaar vond Joyce dat hij alles uit het origineel tijdens een dagje in Dublin kon vertellen. (Hoezo grootheidswaanzin die Ierse schrijvers? ;-)) Dit alles heb ik geleerd in de James Joyce Centre vrijdag middag toen ik op weg van het vliegveld naar het hotel was. Zeker een handige eerste stop als je wilt orienteren - zie www.jamesjoyce.ie voor meer info.) Er zijn diverse video presentaties en een soort museum kamer. Veel oude boeken en spullen uit die tijd. Een cafe beneden (excellent tea, matig eten, very convincing gas 'coal' fire). En op een pleintje achter wisselende kunst exposities - momenteel een 'Joycean Cow' - een levensgroot beeld van een koe met allerlei teksten erin gebrand - kan je zien 'wat de koe denkt' oftewel 'hoe het is om koe te zijn'. Nou ja, zoiets dus moet je je voorstellen bij een Joycean Cow. Oja, dat heb ik ook ergens opgepikt en vond ik een handig idee om me eventueel verder te helpen in het lezen van Het Boek. Think Cubist. Kubistische Kunst - Picasso, dat was/is toch het idee dat je meerdere kanten tegelijk kan zien? Of juist Alles tegelijk. Vandaar de soms verwarrende zinnen in Ulysses waarbij je soms als lezer helemaal niet weet wat je aan het lezen bent. (Maar toen die man boven op de toren las snapte ik het wel...)
Nou ja, jullie snappen het inmiddels wel geloof ik. Ik heb een heerlijk en leerzame weekend gehad en heb alle hoop dat met de diverse hulpmiddelen dat ik hiervan overgehouden heb (vooral de sfeer van de stad, en de plaatsing in mijn hoofd van de kust en de rivier en de hoofdstraten) dat ik bij de volgende poging wel heelhuids het eindpagina van Ulysses bereik. (En ach, als het me niet lukt - ik heb nOg een fijne tijd gehad ;-)
De Aaardbeibeet ~ Barbara Voors (2003)
Here you can read what the book's about - first in Dutch and then in an English version which is completely different and much more informative than the Dutch version! Hey, ik heb net mijn eigen mooie papieren kaft te voorschijn gehaald(ik haal ze eraf om te lezen) en zie nu pas dat ze een Nederlands vader heeft. Ik dAcht al, wat heeft dit boek een Nederlands 'toon' op een of ander manier, en ik heb het ook nog uitgelezen, dat lukt me bijna nooit met 'echte' Zweedse boeken. Maar goed, het is wel uit het Zweeds vertaald door iemand anders dus erg zeker van haar eigen gebruik van haar vadertaal kan ze niet zijn. Bijzonder boek eigenlijk.
Ik vond het begin erg Saskia Noort/Heleen van Rooyen achtig, met erg veel mooie Mensen en kleding en huizen. Minder platte sex maar wel genoeg avontuurtjes (die gelukkig niet in detail beschreven werden) om dat toontje vast te houden. Maar door het boek is ook veel aandacht voor muziek - ik ben eigenlijk misschien een tikkeltje meer komen te weten over het leven van Mozart dan ik ooit had kunnen voorstellen dat ik ooit had gewild. En het is ook best wel een psychologische thriller op een subtiel manier. Ik kan niets over het einde vertellen zonder dingen te verklappen, maar ik wil wel zeggen dat ik erg tevreden mee was. Uit alle oppervlakkigheden van het begin toch maar een boodschap van hoop?
Een aanrader. Zeker voor cello/Mozart fans.
elma
---
Wij vormen een gezelschap genotzuchtige mensen met stevige bankrekeningen, wat ik af en toe vermoeiend comfortabel vind.
--
Ouders willen hun kinderen veel geven, de prijs is hoog en de werkdagen zijn lang. En voor dat leven zijn de ouders zo druk in de weer, dat ze nauwelijks tijd hebben om eraan deel te nemen.
--
Is passie als malaria? Daarover kan je twisten.
--
Maar ik denk dat muziek een verlangen naar schoonheid en perfectie uitdrukt, iets waarvan we weten dat het leven die nooit kan bieden - behalve op gouden momenten.
--
De meeste jongere vrouwen zijn mooi op een buitengewoon nietszeggende manier
--
ik zag al die gezinnen die maar één ding deden: consumeren.
--
Onze eigen leven zien we nooit helder, de details zijn zo dichtbij dat je geen scherpte ziet en het geheel niet kunt onderscheiden.
--
De mens houdt zich niet aan de partituur.
+++
Abonneren op:
Posts (Atom)